Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Wil je met mij trouwen..?

Neen, ik heb het aanzoek niet gedaan en volgens mij is dit een vraag die op sterven na dood is. Wie durft het nog aan, en al zeker een tweede of derde maal?
Waar dit de eerste keer al beangstigend voelt, lijkt het voor een daaropvolgende poging nog benauwender te zijn. Je bent voorzichtiger, minder impulsief en beseft dat het ‘boterbriefje’ ook niet meer is wat het moest zijn. Dat dit geen garantie is naar een eeuwigdurende relatie, maar eerder een kladje dat vandaag de dag heel makkelijk in de prullenmand belandt.

‘Tot de dood ons scheidt’, is dus een Utopie aan het worden. Dit mooie zinnetje bij de kerkelijke trouwbeloftes kunnen ze vandaag bijna vervangen door het meer toepasselijke ‘wij scheiden tot de dood’. Ik denk dus dat we de volgende decennia nog bitter weinig gouden bruiloften zullen vieren. Vijftig jaren in goede en kwade dagen samenzijn lijkt een onvoorstelbaar iets te worden. Wie daar nog in zal slagen, gaat ongetwijfeld een eervolle vermelding krijgen in het naslagwerk ‘voor uitzonderlijke prestaties’! Met medaille erbovenop.

Toch spreekt het nog aan. Het huwelijk is niet helemaal dood! De honderden echtscheidingen verdringen niet het dromerige van een trouwpartij met alles erop en eraan. Het maakt ook niet uit of het nu een tweede of derde keer is. De magie van het jawoord geven is er nog altijd! Het heeft nog alle charmes van weleer.
Een tikkeltje moderner, dat wel, maar evenzeer met het klamme handengevoel en hartgebons van altijd. De dagen ‘voor’ een aanzoek zijn nog altijd even stresserend als pakweg honderd jaar terug. ‘Wat als ze geen ja zegt’…blijft nog altijd spoken tot het verlossende antwoord weerklinkt. En dat is natuurlijk het leuke. Hoe moderner wij ook mogen worden, hoe makkelijk het ook mag zijn om uit elkaar te gaan, de magie van het huwelijk zal nooit tenondergaan.

Gelukkig wordt er met het gezegde van de ezel en de steen in deze materie nauwelijks rekening gehouden. Dit zou nefaste gevolgen naar later toe hebben. Niemand zou het aandurven om na een mislukking nogmaals de sprong in het diepe te wagen. Maar in liefde zijn we blind, doof en o zo vergeetachtig. We blijven niet stilstaan bij een eerdere huwelijkspoging die na een x-aantal jaren roemloos ten onder ging. We vergeten de nare momenten uit die vroegere verbintenis, waarvan wij dachten dat het eeuwigdurend zou zijn. En ja, we durven de stap nog wel een keertje zetten. Ogen dicht, verstand op nul en ervoor gaan. Het is gewoon een sterker iets waar we maar moeilijk tegen bestand zijn. De aantrekking tussen twee personen krijgt nog vaak de bevestiging door een al dan niet wettelijke ceremonie. Ook de handtekeningen bezegelen vandaag nog het heersende liefdesgevoel op blaadjes papier, die niets bijbrengen of afbreken van wat al aanwezig was. Maar het is machtiger dan onszelf, anders stierf het huwelijk ongetwijfeld een stille dood. Het blijft aanspreken, en dat zal zeker nog een tijdje blijven. Korter van periode misschien maar niet minder intens.

En weet je, door dit alles hier neer te pennen flitst er maar één gegeven meer door mijn hoofd…..
‘Zal ze ja zeggen wanneer ik haar ten huwelijk vraag’?

Schrijver: danny cant, 4 december 2005


Geplaatst in de categorie: huwelijk

1.3 met 12 stemmen 2.159



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)