Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Brandend hart

Wat is er toch aan de hand met sommige ouders van tegenwoordig? Ze brengen hun kinderen om het leven alsof het vliegen zijn. Ik hoorde vorige week van een man in Middelburg die zijn kinderen en daarna zichzelf van het leven heeft beroofd, deze week van een vrouw die vier baby’s in haar tuin heeft begraven en vandaag weer zo’n geval in Oostenrijk.

Het ergste van al vind ik nog, dat het in de meeste gevallen ‘gewone’ mensen zijn, die hun kinderen om het leven brengen. Die mensen waarvan je het niet aan ziet komen. Je aardige, behulpzame buurman bijvoorbeeld, waar je regelmatig een praatje mee maakte en die je zo heel af en toe, op een warme zomeravond, in je tuin uitnodigde om een biertje te komen drinken. Of je collega van een verdieping hoger, waar je laatst nog mee op een beurs hebt gestaan. Wat zou ik graag een kijkje nemen in hun hoofd, in hun hart. Zouden ze überhaupt een hart hebben, vraag ik me af? Komt het in een opwelling of is het gepland? Waarom beginnen aan kinderen, als ze hun leven niet af mogen maken?

Van de man in Middelburg weet ik, dat hij de vorige dag nog gewoon naar zijn werk is geweest. Niks aan de hand. De volgende morgen nog heerlijk samen met zijn kinderen (twee meisjes van 4,5 en 3) een kopje koffie bij zijn moeder heeft gedronken. Niet veel later, vermoordt hij zijn meisjes door verstikking en hangt zichzelf op. Nu ik het opschrijf, krijg ik er weer rillingen van. Kotsneigingen zelfs. Ik kan er met mijn pet niet bij.

Hoeveel snaren moeten er los zitten, voordat je je kinderen zoiets aandoet? Je eigen vlees en bloed. En kom nu niet af met: “Ach, die man had het zo moeilijk met de scheiding” of “Die jongen heeft al zoveel meegemaakt in zijn leven”. Het zal allemaal best, maar dat is nog geen vrijbrief om je kinderen om het leven te brengen, zelfs niet om jezelf te doden. De trauma’s die de achterblijvers in hun schoot geworpen krijgen, zullen ook niet te verteren zijn. Moeten zij zichzelf dan ook maar door het hoofd schieten?

Veel mensen, die er niet om vragen en volop genieten van het leven, worden met kanker bestraft en vechten tegen de dood, terwijl aan de andere kant van de stad iemand besluit zijn ‘straf om te leven’ te ontlopen en zichzelf de hemel in werkt. Hij maakt zich er wel heel makkelijk vanaf, terwijl de betreffende man of vrouw met een dodelijke ziekte geen keus heeft. En laat ik alsjeblieft ook niemand horen over dat je lef moet hebben voor moord en zelfmoord. Ik noem het geen ‘lef’, ik noem het ‘laf’. Ik hoop alleen dat ze er boven bij “De Poort” ook zo over denken en dat ze hem regelrecht de hel in sturen.
Als hij over een hart blijkt te beschikken, laat het dan maar branden.

Schrijver: Wendy77, 10 januari 2006


Geplaatst in de categorie: misdaad

3.4 met 5 stemmen 954



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)