2006 door B en b
De voorlaatste dag van 2005 kreeg het gehele land een serieuze sneeuwlaag over zich heen. Gelukkig trad de dooi ’s nachts al in, maar inmiddels was de weerellende al geleden: auto’s in de gracht, tegen de boom of paal of tegen elkaar. Ook de treinreizigers geraakten niet op tijd thuis of ter bestemming omwille van de ijzel die op de elektrische geleidingen zich had afgezet en daardoor een stroomonderbreking tot gevolg had. Stop, vermijd de files; neem voortaan de trein, zoveel beter!
’s Morgens lag er hier en daar nog een aantal pakken opgewaaide sneeuw te wachten op wat komen zou nl. nog koude regen.
Zo ook op het grote plein vóór het buurtwinkelcentrum. Terwijl hun mama de diverse buurtwinkels bezocht voor de laatste aankopen voor het oudejaarsfeest, ravotten haar twee kinderen Bart (B) 12 j. en Bert (b) 10 j. in de nog overgebleven hopen sneeuw.
Ze gooiden eerst wat natte sneeuw naar elkaar, dan hard geknepen sneeuwballen maar ook naar de golden retriever die vastgebonden zat aan een metalen rek vóór de slagerszaak. Het goedmoedige dier keek – niet eens verbaasd – om. Toen de ballen maar bleven komen, wou hij eraan ontsnappen en ging, nà een zoveelste “raak!”, met een flinke ruk aan het fietsenrek ermee aan de haal. Het geluid van bonkend ijzer op de dallen deed iedereen in de winkels opkijken.
De jonge kereltjes lachten zich te pletter. Hun moeder had hen ondertussen ter orde geroepen. Tevergeefs echter want ze namen de container met afgedankte kledij onder “vuur”. De sneeuwballen spatten de één na de ander uit elkaar op de rode bak. Ei zo na werd een bejaarde fietser, die het nu al moeilijk had om zijn evenwicht te bewaren, getroffen. Vloekend stak hij zijn gehandschoende vuist in hun richting op. Even hielden ze op. Ze verwachtten wellicht een pandoering.
Toen het alleen bij die gebalde vuist en de vloek bleef, gooiden ze verder tot ze door de koude overmand, de ijskoude handen in de broekzak staken niet nà nog een wegrijdende auto met een laatste salvo te hebben bedacht.
Het tafereeltje kon ik goed volgen vanuit de woonkamer. De winterzon kwam tegelijkertijd even piepen en die gaf, potdorie, nog warmte ook af achter het glas.
De twee knapen schopten uit verveling dan maar met hun bottientjes in de opgehoopte sneeuw tot de oudste (B) blijkbaar een goede inval scheen te hebben. Hij keek schalks en schichtig om zich heen, fezelde dan wat aan het oor van de jongste (b) waarop beiden wat verder uit elkaar gingen staan. Ze bliezen zich de gebalde handen nog wat warme lucht in en haalden dan zeer voorzichtig hun plasserke te voorschijn. Na verloop van tijd kwam B’s prestatie als een bruingele “2” te voorschijn terwijl b een schokkerige ovale “o” had “neergepend”. Het was blijkbaar zijn eerste poging met dit schrijfgerief. Ze hielden dan achteraf even de adem en de plas in, schoven wat op naar rechts en begonnen aan de verdere afwerking van hun creatie nl. vermoedelijk het jaartal 2006 met plaswater in de sneeuw achterlaten.
Toen hun moeder hen bij haar riep was het “meesterwerk” helaas nog niet af. B geraakte niet verder dan een halve “o” terwijl b er zelfs niet meer toe kwam nog één druppel te produceren. Zeg, het was koud hoor!
Later in de voormiddag zo tegen de noen aan, bleek het jaartal 2006 toch in geelbruine kleurstof te zijn vervolledigd. Alleen heb ik niet kunnen achterhalen of andere sloebers dit hadden afgewerkt of dat B en b na een zeer flinke dronk het verder hadden afgemaakt.
Later bleek het dat “2006” nooit 2006 heeft gehaald. Weggeregend! Het weze gezegd!
skynet.beGeplaatst in de categorie: kinderen
Nieuwjaar
661
Geef je reactie op deze inzending: