De kavel-kibbel
Mijn hoofd zit vol.
Er is momenteel geen enkele ruimte voor andere dingen. Ik weet even niet wat voor weer ze afgeven of wie er jarig is deze week. Geen idee wat er gisteren op het nieuws was en of er nog afspraken in mijn agenda staan. Ik denk alleen maar aan aankomende vrijdag. Vrijdag weten we eindelijk, na maanden op de wachtlijst te hebben gestaan, of we hem hebben of niet.
Al tijden staan we ingeschreven voor een kavel. De een na de ander viel af en vorige week waren wij dan eindelijk aan de beurt om onze voorkeur in te dienen. En nu is het wachten en wachten en kan ik aan niks anders denken. Alle voors en tegens zijn de revue al gepasseerd. We zitten nu prachtig hoor, mooie tuin, leuke buren, maar we worden regelmatig als een milkshake door elkaar geschud als de vrachtwagens van ons buur-transportbedrijf de straat door komen rijden. Ook moeten we serieus vrezen voor ons leven. Met de komst van goedbedoelde verkeersremmers in onze straat, wil het wel eens gebeuren dat er een huis omver wordt gekegeld door een onoplettende bestuurder. Nee, daar zullen we in het nieuwbouwplan geen last van hebben. Daar kunnen de kids lekker op straat rollebollen en we zouden nog geen 150 meter van de school komen te wonen. Heel makkelijk voor een luie moeder als ik ben. Hoef ik ze nooit meer zelf te brengen.
Maar toch is daar de twijfel.
Iedere grote verandering brengt weer een hoop stress met zich mee. Toen ons eerste kind werd geboren, zijn we elkaar regelmatig in de haren gevlogen. Het uren luisteren op gekrijs, het chronische slaapgebrek en het geen tijd voor elkaar maken, was alles behalve bevorderlijk voor onze relatie. Alhoewel we er na een half jaartje vanzelf weer bovenop zijn gekrabbeld, vraag ik mezelf af of ik de Goden wel moet verzoeken. Het zal ongetwijfeld weer een aanslag op ons huwelijk worden. Ik als stresskip en hij als meneer gemakzucht. Er zullen beslissingen moeten worden genomen en aankopen moeten worden gedaan. Om te beginnen kunnen we het al niet eens worden over de stijl van de woning, dus dat belooft nog wat.
We hebben nu afgesproken dat als we de kavel kunnen bemachtigen, we hem met beide handen aan zullen grijpen. Twijfelen heeft dan ook geen enkele zin meer. Het lot zal voor ons beslissen vrijdag. Als we het hebben, ontkurk ik de champagne en gaan we het uitgebreid vieren. Als we het niet hebben, ontkurk ik hem toch en vier ik dat ons vele kibbelpartijtjes bespaard zullen blijven.
Proost!
hotmail.comGeplaatst in de categorie: verhuizen
nieuwbouw
1.731
Geef je reactie op deze inzending: