Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Luckey

Al weken en speciaal de laatste dagen zat ik in spanning hoe het met de kat zou gaan.

In maart 1995 kregen we een kat voor mijn toen 13 jarige zoon.
Heel toevallig beloofde ik mijn zoon op een dag eens rond te gaan kijken naar een katje voor hem in ons dorp.
Eigenlijk wist ik wel dat het die middag niet zou lukken, maar we gingen toch naar de dierenwinkel in het dorp.
Ik wist dat ze er geen kleine katjes verkochten, maar we gingen in elk geval op zoek, want veel zin om naar het andere dorp te gaan had ik die dag niet.
Dat zou wel een andere keer kunnen besloot ik.
Tot mijn grote verbazing hing er een briefje op de winkeldeur met de woorden:
”Gratis af te halen 8 weken oud wit katertje”.
Mijn zoon werd razend enthousiast en vroeg of we meteen langs het betreffende adres konden gaan.
Door zoveel enthousiasme kon ik niet anders doen dan met hem mee te gaan.
We zagen voor het venster naast de voordeur van het betreffende adres een zwarte en een witte kat liggen.
De witte kat had twee verschillende gekleurde ogen en de zwarte kat had een paar witte haren in zijn vacht.
We belden aan en zeiden dat we een advertentie hadden gezien bij de dierenwinkel.
”Komt u maar mee”, zei de vrouw die ons open gedaan had.
Ze wees naar een klein wit katje dat bij de voerbak stond te eten.
”Dat is hem”.
Enthousiast nam mijn zoon het katje in zijn handen en toen beseften we dat we echt niet wisten hoe we hem mee zouden nemen.
De vrouw had een oplossing.
Ze nam een klein doosje, prikte daar een paar gaatjes in en stopte hem erin.
Mijn zoon stopte zijn kostbare pakje onder zijn jas en we gingen heel voorzichtig op huis aan.
Gelukkig lag het bewuste adres op de route naar huis, zodat het beestje niet al te lang in het doosje moest blijven.
Thuis gekomen beseften we, dat we voeding moesten hebben en een kattenbak, dus ik moest weer naar het dorp naar de dierenwinkel om de benodigde spullen te halen.
We waren erg enthousiast over het geheel witte katje, met zijn prachtige groene ogen.
Ik kocht een grote doos bonbons voor de mevrouw van wie we hem gehad hadden.
We hadden al gauw een naam voor het diertje.
“Luckey”, want zo heette hij van af dat moment.
We hebben samen 10 jaar kunnen genieten van dit enorm lieve beestje, het was ons kostbaarste bezit.
Foto’s genomen, hem verwend met lekkere hapjes maar ook zoveel mogelijk beschermd.

Totdat mijn zoon op zichzelf ging wonen.
Het was een goed idee vond ik dat hij de kat meenam, want hij hield erg veel van het beestje en zou op die manier iets van thuis meenemen.
Bovendien leek het me verstandig dat hij de zorg voor een levend wezen op zich nam.

We zijn weer bijna een jaar verder en Luckey is al weken ziek.
Mijn zoon heeft denk ik een abonnement bij de dierenarts aldaar, maar wat de dokter ook deed, niets hielp.
Hij wilde niet meer eten en mijn zoon vertelde me dat hij het eten bij hem naar binnen propte.
Ik denk dat hij niet wilde dat hij dood zou gaan.
”Hij knort nog Mam, en als hij loopt is er niets aan hem te merken”, zei hij me een week geleden.
Ik denk dat hij tijd nodig had om te beseffen dat Luckey nooit meer beter zou worden.
Deze dag kreeg ik een mail: ”Het is gebeurd, ik heb hem in laten slapen”.
Wat zijn jongens toch stoer, of beter gezegd doen erg stoer.
Speciaal deze knul, altijd al geweest zo'n stoere bink met een klein hartje.
Ik wist niets anders te doen dan hem mijn medeleven te tonen en te zeggen dat ik vond dat hij alles had gedaan om Luckey te redden en dat ik erg veel van hem hield..

Mijn tranen zag hij niet en dat is misschien maar goed ook.

Schrijver: Eva Mensch, 6 februari 2006


Geplaatst in de categorie: dieren

2.4 met 5 stemmen 617



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)