Eeuwig geluk
…voor de wind met die grote koffer op haar rug was als vliegen over het fietspad. Ze was er dol op. Binnen een kwartier van de muziekschool tot haar huis. En weer lukte het haar. In de koffer huist haar cello. Vanaf haar zevende volgt ze al lessen. Al honderden malen heeft ze deze rit afgelegd. Ook een keer met een contrabas en haar cello, toen ze thuiskwam waren haar benen verlamd. ‘Dat nooit meer’, zei ze al glimlachend tegen haar zusje waarna ze neerplofte op haar bed. ‘Vandaag geen live performance zoals je gewent bent, ik ben volledig defect’.
Bij haar thuis zijn veel instrumenten: een piano, twee akoestische gitaren, ook één elektrische, drie violen en als klapper haar cello. Of het een meisje met talent is valt nog niet te zeggen, wat wel blijkt is dat ze er aanleg voor heeft en leergierig is. Sinds drie maanden zit ze op de middelbare school, waar ze al een plekje in het koor heeft veroverd. Zal ze zoveel blijven spelen als ze nu doet, speelt ze over enkele jaren de sterren van de hemel in bijvoorbeeld een symfonieorkest. En dat is nu ook haar wens, maar men kan nooit voorspellen hoe de puberteit zal verlopen, wellicht geeft ze er ooit de voorkeur aan om te bassen in een punkband.
De nieuwe school was tegenovergesteld aan de verhalen die haar verteld waren in groep zeven en acht. Je zou als pubertje behandeld worden, en al helemaal als je er zo zou uitzien. Met zo’n leren hutkoffertje in de hand en een metalen bouwwerkje in de mond. Het zou een jaartje doorbijten worden. Omdat ze zich nooit populair opstelde en goed haar best deed, bereikten dit soort verhalen haar. Ze schonk er doorgaans de minste aandacht aan. De eerste dagen op de middelbare school was ze wel wat angstig, maar de waarheid bleek het niet waard en al snel ging ze er met plezier naartoe. Ze ontmoette meisjes met soortgelijke interesses waar ze ook de grootse lol mee beleefde. Soms moest ze een stapje naar links of rechts zetten voor een groot figuur, maar als hinderend ervoer zij dat totaal niet. Eigenlijk leverde het leuke gesprekken op met haar vriendinnen, gaf het ze ‘inspiratie’ – waar ze veel over giechelden – om liedjes te schrijven.
_He’s so big and we’re so small, what’s the difference if one us would fall?_
_We live on inspiration, he on masturbation…_
Thuisgekomen dronk ze een kopje thee. Zoals altijd samen met haar zusje. Want na de theetijd volgde de luistertijd, het ten gehore brengen wat zij die dag had geleerd. En graag deed ze dat nu, want over vier dagen was er weer een optreden met het koor. Haar zusje speelde ook een beetje cello, maar vond contrabas leuker – dat vond ze makkelijker.
Zij en haar zusje waren als de grootste vriendinnen, verder waren er geen broers of zussen. Met hun ouders hadden ze geen gezeur, al viel er soms een pesterige opmerking als iemand tijdens het jammen buiten de maat raakte. Een muzikale familie bij uitstek. ‘Maar een beetje alert houden is goed voor de leervaardigheid’, was één van de levensmotto’s van haar ouders. Het was natuurlijk lachen gieren brullen als paps of mams een foutje maakte.
Tijdens het oefenen pakte haar zusje de contrabas er nog bij, maar omdat het basritme, dat niet helemaal strak liep, haar stoorde, vroeg Selina of ze daarmee wilde stoppen. Enigszins met tegenzin deed ze dat ook, maar ze had er wel begrip voor, want zij wilde dat haar grote zus zou uitblinken tijdens het optreden. Ze genoot als ze haar zus op het podium zag.
De dag van het optreden was ze geheel niet zenuwachtig. De vier dagen waren goed verlopen, zowel op school als met het repeteren, dat telkens weer feilloos verliep. Twee dagen voor de grote dag speelde ze ook nog mee in een musical. Daarin speelde ze een zwerfster die bij toeval een cello in handen krijgt, waar ze wonderlijk geniaal mee over weg kan. (Het stuk moest gebaseerd zijn op een actueel onderwerp…) Ze acteerde erg goed, werd zelfs gevraagd om vaker in stukken te spelen. Een nieuwe hobby was geboren, en haar fijne gemoedstoestand werd nog eens versterkt toen ze een leuke jongen ontmoette, en wel de nieuwe contrabassist uit het koor. Het hele optreden stond ze naast hem en ze deed niets dan stralen en een foutje heeft ze niet gemaakt. Vooraan in het publiek zag ze haar zusje en moeder, zoals altijd zaten zij daar. Het applaus was groots, en de afspraak die zij maakte met de contrabassist deed haar geloven dat ze leefde in een sprookje. Ze straalde toen ze haar fiets pakte en naar huis reed, de wind in haar rug. Voor de wind met die grote koffer op haar rug was als vliegen over het fietspad. Ze was er dol op...
yahoo.comGeplaatst in de categorie: algemeen
cirkel
763
Geef je reactie op deze inzending: