Wrake en de Waarheid - Deel II

Ellen probeerde zo vriendelijk mogelijk te kijken, wat duidelijk met veel moeite gepaard ging. Ze kon haar ogen niet geloven, wat ze zag was een afzichtelijke man in een prachtig kostuum van een beroemd ontwerper.Maarten zag, hoe de man die zojuist de deur had geopend nadat ze twee keer hadden aangebeld, naar Ellen keek. Bijna net zo als hij altijd naar haar keek, maar dan veel minder subtiel natuurlijk.
Ellen voelde de ogen van Maarten in haar rug prikken, hij was zeker weer aan het fantaseren. De man die net opendeed bekeek haar tenminste niet zo opvallend. "Mogen we misschien binnenkomen, wij zijn Ellen Dammeling en Maarten van het Rijk van de woningbouwvereniging, we hebben, vrees ik, slecht nieuws voor u". "Goed", zei de man, "ik moet wel zo naar mijn werk, dus ik heb einig tijd". "Werk?" fluisterde Maarten, "volgens onze inlichtingen heeft hij helemaal geen werk". "Wat doet u voor werk, meneer...Ter Wrake?" "Kantoorwerk" was het resolute antwoord, dat werd uitgesproken aslof hij geen tegenspraak duldde. Ze liep achter Ter Wrake aan naar de kleine zitkamer waar hij die ochtend op de bank was wakker geworden. De rook en geur van sigaretten en alchohol was naar buiten gewaaid. "Ik kan geen zitplaats aanbieden", zei Ter Wrake, "ik leef nogal klein" zei Ter Wrake, "resultaat van de oorlog". "De oorlog? Hoe bedoelt u?" vroeg Maarten. "afgedankte soldaten zoals ik hebben geen toekomst en de sociale dienst geeft me net genoeg voor de huur van dit krot en elke dag een prutmaaltijd, ik heb er niet mijn hele leven zo afzichtelijk uitgezien". "Afgedankte soldaat...sociale dienst...meneer Ter Wrake, u heeft twee maanden al geen huur betaald, wij komen om te melden dat morgen uw woning wordt leeggehaald". Ter Warke stond heel even vastgenageld, toen keerde hij terug naar de werkelijkheid. "Ik heb een baan nu, ik ga verdienen" zei hij.

***

-"Niets aan te doen" zei de man, die ondertussen de kont van de vrouw aan het polsen was.
-"Wacht even", zei de vrouw, "dit verandert de zaak toch".
-"In welk opzicht?", vroeg de man nu.
-"Gewoon, hij is oud-soldaat, moet leven van sociale dienstverlening, dat verklaart toch alles?" --
-"Alleen maar waarom we hem hier de te sneller moeten weghalen".
-"Dat meen je niet Maarten" riep Ellen uit.
-"Oh ja, zekersteweten meen ik dat wel, die vent gaat eruit en daarmee uit".
-"Ik wil jullie niet storen in jullie meningsverschil" zei Ter Wrake, "maar ik moet nu naar mijn werk, ruzie buiten rustig verder".
-"We komen nog wel terug, u wist toch dat we zouden komen?"
-"Ik wist van niets, wilt u zo vriendelijk zijn..."
-"U wist van niks, hoe kan dat...jaja, we gaan al". Toen Ellen en Maarten buiten stonden keken ze elkaar wat vreemd aan. "Wat doen we nu?" vroeg Maarten. "Uitzoeken waar hij werkt, allereerst", antwoordde Ellen.

***

Binnen glimlchte Ter Wrake, terwijl hij langzaam naar zijn kledingkast liep. Daar pake hij een medaille die hij voorzichtig tegen zijn wang hield. Een medaille die hij van de prins had gekregen voor zijn heldhaftig optreden in de oorlog. Langzaam stak hij een sigaret op, schonk zichzelf een glas wodka in, en ging op de bank liggen, zoals hij elke dag had gedaan. Buiten zat de zwarte kater te kluiven op een zojuist gevangen pimpelmees. De wind begon te waaien. Buiten liepen Maarten en Ellen weg richting hun kantoor. Hij deed het raam dicht.

tereurnis verveling verveling werk

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 3 stemmen 590