Droomprins
Sinds een week ben ik weer actief lid van een van de grootste datingsites van Nederland, waar ik in een soort digitale catalogus een potentiële partner kan uitkiezen om mogelijk een liefdesrelatie mee op te bouwen.
Tussen de duizenden profielen zie ik hem staan. Zijn heel natuurlijk ogende uiterlijk trekt mijn belangstelling terwijl ik bij het zien van foto’s van in de sportschool gespierde machomannen met een ontbloot bovenlijf een kille huivering ervaar.
Op het moment dat ik zijn profieltekst lees, ben ik nog geen betalend lid en kan ik hem enkel een standaard interesseberichtje mailen, wat ik verre van toereikend vind. Om een persoonlijk bericht te kunnen verzenden, verzoekt de site mij vriendelijk om 39,95 euro over te maken of akkoord te gaan met een eenmalige machtiging. Ik kies voor de laatste optie en enkele minuten later ligt er een nieuwe wereld voor me open.
Na een uitgebreide zoekactie onder de leden, ook wel members genoemd, blijf ik een goed gevoel houden bij de man met de naam Nick. Een hoger opgeleide veertiger, vader van twee uitwonende kinderen uit Noord-Brabant die na zijn scheiding op zoek is naar een vaste relatie. Ik neem uitvoerig de tijd om een leuk bericht te schrijven in de hoop dat hij me snel een antwoord terugstuurt.
Het is niet de eerste keer dat ik mijn zinnen gezet heb op een man, van wie zowel zijn foto als ook zijn profiel me aanspreken, maar eerdere keren kreeg ik beleefd een ‘geen interesse berichtje’ terug en daar bleef het dan bij. Wel kreeg ik post van mannen die naar mijn idee totaal niet bij me passen en geen profielen kunnen lezen of begrijpen. De mannen, waarmee ik wel gemaild heb en diegenen die ook daadwerkelijk heb ontmoet, bleken niet de ‘ware’.
Net toen ik op het punt stond om lekker buiten op mijn balkon een artikel te gaan schrijven, kreeg ik een mailtje terug van Nick, wat zijn nickname blijkt te zijn. In het echt heet hij Bas, een naam die me tevreden stemt. Hij schrijft enthousiast over zichzelf en is nieuwsgierig om meer over me te weten te komen. Ik besluit om zijn post direct te beantwoorden. Het liefst was ik de rest van de dag achter mijn laptop blijven zitten om op zijn mail te wachten, maar ik had afgesproken om met een vriendin op een terrasje in de binnenstad van de prille lentezon te gaan genieten. Het werd een heel gezellige middag die eindigde in een knus Tapasrestaurant.
Toen ik rond middernacht thuiskwam van de algemene ledenvergadering van het koor, waar ik wekelijks zing, open ik de ingekomen post. Een hele boel nieuwe interesseberichten van mannen waar mijn hart eerder langzamer dan sneller van gaat slaan en ... een mailtje van Bas.
Hij schrijft me een écht ochtendmens te zijn. Voordat hij iedere dag om 8 uur zijn eigen administratiekantoor opent, gaat hij eerst een kilometer of 4 joggen. Na zijn werk stapt hij op zijn racefiets om nog de nodige kilometers te maken en in zijn vrije tijd maakt hij graag lange wandelingen. Ik krijg een naar gevoel van binnen, de man die gisteren nog zo fantastisch had geleken past waarschijnlijk niet bij een a-sportieve, creatieve, muzikale stadse huismus, zoals ik mezelf zou karakteriseren.
Het kost me de volgende ochtend enige moeite om een spontane reactie terug te sturen. We hoeven tenslotte niet precies hetzelfde te zijn en papier is geduldig, zegt mijn moeder altijd. Ik troost me met deze gedachte en wacht hoopvol af.
Inzender: Marianne Pepels, 8 mei 2006
hotmail.comGeplaatst in de categorie: internet
droom
1.489
Geef je reactie op deze inzending: