Onbereikbaar is de bereikbare liefde

Jij zag mij, en ik zag jou. Even dat oogcontact. Toen wist ik het…met jou zou ik oud willen worden. Je keek mij aan, je blik was intens. Waarom zag je mij niet over het hoofd? Waarom moesten wij elkaar ontmoeten?

Jouw armen hadden vanmorgen nog je vriendin omarmd. En nu lagen je armen om mij heen.
Ik voelde me doodongelukkig. Ik wist dat ik je nooit meer mocht zien. Ik wist dat jij maar voor één avond voor mij zou zijn.
En toch liet ik het toe. Ik liet toe dat je mij bekeek. Ik liet toe dat jouw lippen mijn lippen kusten. Toen ik mijn ogen sloot bij de aanraking van jouw lippen, zag ik voor mij een jonge vrouw met op elke arm een baby. Een tweeling van een half jaar. Ik kreunde, en opende mijn ogen.

Hij zag het verdriet in mijn ogen, maar zijn gedachten waren bij zijn zoons. Waarom niet bij zijn vriendin? Waarom noemde hij me beeldschoon, sexy, en lief? Ben ik dat wel?
Ik denk dat ik eerder een gemene, harteloze vrouw ben die er voor zorgde dat deze man vreemd ging.

Bij het afscheid klonk zijn ‘tot ziens’ in mijn oren. Ik moest bijna lachen, want we zouden elkaar nooit meer zien. Ik moest hem wel vergeten. Zijn warme handen hielden mijn slanke vingers stevig vast. Zijn kus was eerder teder dan hartstochtelijk. Ik wist niet hoeveel ogen dit hadden gezien. Veel mensen kenden deze jonge man. Ik had hem nog nooit eerder gezien.
Ik hoopte één ding, dat zijn vriendin dit nooit te weten zou komen.

Ik zag hem door de menigte verdwijnen. Toen stond ik daar alleen. Met mijn rug krampachtig tegen de bar aangeleund. Een wat aangeschoten man leunde tegen mij aan. Ik draaide mij geërgerd om en probeerde een weg te banen door de menigte. Ik voelde me leeg.

Waarschuwingen van mijn vrienden die deze man kenden, sloeg ik in de wind. Ik weet dat de man niet ver van mij vandaan woont, verder weet ik geen plaats. Alleen zijn voornaam is mij bekend.

Ik heb besloten om deze man met rust te laten. Vaak lopen de dingen anders dan je verwacht.
Af en toe heb ik de neiging om naar een onbewoond eiland te gaan. Daar zouden geen mannen zijn die mijn hart zouden breken. Daar zouden geen mannen zijn waartegen ik altijd nee moest zeggen, omdat ik nu eenmaal moeilijk te vangen ben. Nooit meer zou een man tegen mij zeggen dat ik zo’n leuke verlegen glimlach heb. Nooit meer zal ik wakker worden met een katergevoel.

Ik zal hem moeten vergeten, want de tranen voor een onbereikbare liefde zijn nutteloos, het huilen blijft dan eindeloos.


(Om de privacy van alle personen uit dit verhaal te bewaren, zijn verschillende details fictie).

onbereikbaar overspe overspel vreemdgaan

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.7 met 9 stemmen 1.472