De Meester
Op de tv zie ik een hoofd in beeld verschijnen. Het is duidelijk het hoofd van een verlichte persoon, dat kun je zo zien.
Na enig heen en weer gefilosofeer tussen een verslaggever - met een blik in de ogen die je ook wel eens ziet bij een vijftienjarige liefhebster van R.Williams -en de verlichte persoon, blijkt het om de verlosser te gaan. Johan Cruijff heet hij. De zoon van God.
De liefhebbers van complot-theorieën raad ik aan eens wat dieper in het leven van Cruijff te graven want het gegeven dat hij dezelfde initialen (JC) als zijn oudere broer Jezus Christus heeft berust natuurlijk niet op toeval. Daar zit meer achter.
De verslaggever die met de Verlosser in gesprek is vraagt of het niet een nadeel is om in het begin van het toernooi al zulke sterke tegenstanders tegen te komen.
De verlosser kijkt hem vol mededogen aan. Hij vergeeft hem graag deze naïeve vraag van de onwetende. Met grote kalmte en sereniteit gaat hij er eens goed voor zitten om de vraag te beantwoorden. Alles hangt af van dit antwoord wetende dat dit antwoord over tweeduizend jaar nog steeds geciteerd zal worden door de dan levende aanhang:
‘Alle sterke tegenstanders wie je nu tegenkomt, kom je niet meer in de finale tegen,’ orakelt de verlosser.
Op deze gezalfde woorden volgt een diepe stilte vol ontroering en devotie. De Meester heeft gesproken en de verslaggever wordt ondersteund door twee discipelen om te voorkomen dat hij van zijn stoel aflazert van pure verrukking. Als hij weer wat bijgekomen is bereidt hij zich voor op de volgende vraag terwijl de Meester vaag in de verte staart alsof hij in direct contact staat met Zijn Vader, de schepper.
‘Eh…meneer Cruijff, vindt u het ook niet eeuwig zonde dat de Ivoriaan Kalou achteraf gezien niet bij het Nederlands Elftal kan spelen?”
Wachtend op de verlichte visie slaat de verslaggever een kruis.
De Meester lacht in zijn oneindige wijsheid naar de verslaggever en heft zijn hand een weinig: ‘Ofschoon die Kalou, wie trouwens goed ken foetballe, moet je het niet overdrijfe.
Het gras bij de buurman, wie altijd groener lijkt dan bij jeself, wordt vanself weer geel.’
Doodse stilte. Men kan een speld horen vallen. De verslaggever hangt aan de gezalfde lippen van de Meester.
‘Gaat Nederland de kampioen worden?’ piept de verslaggever na tien minuten vergeefs naar adem te hebben gezocht.
De Meester kijkt hem bestraffend aan. Want zo is de Meester ook. Vergevend als het nodig is maar ook streng in de leer als het te gek word met overbodige vragen.
‘Kijk,’ begint de Meester, ‘we hebben 11 spelers wie allemaal in hun taak zitten. Ofschoon dat niet onbelangrijk is moete we dat niet centraal zette. Je hoort iedereen over die spelers praten maar ze vergete over de bal te praten wie het belangrijkste detail is….’
Amen
critici.nlGeplaatst in de categorie: sport
Meester
630
Geef je reactie op deze inzending: