Waarom?
Had ik het kunnen doen? Jullie oppakken en verderop zetten? Vanmorgenvroeg.
Ik denk niet dat je het toegelaten had. Je beschermde hem immers, je kleine jongen. Nog wat onzeker op de pootjes. Hij had het al ver geschopt, tot een twintigtal meters van het veilige grasland.
Onverantwoord dicht bij de rotonde.
Zo hartverscheurend compleet: zwartwitte donsveertjes, ontroerend rood snaveltje. Kievitje. Pas enkele weken geleden uit het ei gekropen.
Je was zo trots op hem. Alleen nog een beetje bijvoeren, een paar dagen nog, dan zat je werk erop.
Nu, een paar uurtjes later, zit je daar, ontredderd, bij een hoopje veren, een onbestemd hoopje rommel.
En je begrijpt het niet. Je begrijpt het niet...
Geplaatst in de categorie: verdriet