Haar tuinpad
In mijn droom sta ik op een tuinpad. Een tuinpad met duizend kleine steentjes, allemaal met eigen kleur en vorm. Deze tuinpad kon rechtstreeks uit zo’n huis- en tuinprogramma komen. Aan de zijkanten van het pad staat een haag van riet met daarachter kleine vijvers met grote oranje vissen. Dit is mijn route. Dit is de weg die ik moet gaan. Maar ik loop niet. Ik probeer te zien waarheen deze pad me brengt. Het is een lange pad en ik moet knijpen met mijn ogen om het huis te zien aan de andere kant van deze kiezelweg. Het is een groot huis met een balkon en een glazen schuifdeur aan de voorkant. Ik slik. Langzaam vervolg ik mijn weg.
Het is inmiddels ruim vijftien jaar geleden dat ik Liesbeth leerde kennen. Nota bene leerde ik haar kennen als vriendin van het meisje waar ik op dat moment een relatie mee had. Toch was er vanaf het eerste moment die bepaalde spanning die ik al zo vaak heb getracht in gedichten vast te leggen. Een spanning die zich ook meteen toonde toen ik al vanaf het eerste moment merkte dat ik haar aan het lachen wilde maken. Na enkele weken vervaagde alle andere mensen in haar aanwezigheid. Ik was verliefd.
Niettemin ben ik een praktisch man en mijn huidige relatie was een relatie waar ik hard voor had moeten vechten. Zou ik hem opgeven dan moest het zijn voor iets definitiefs. Ziehier een foute afweging. Een afweging die me wellicht later nog tot wanhoopsdaden zou brengen. Daar en op dat moment leek het de allerbeste afweging. Ik zou mijn verliefdheid negeren.
Dat zou me op zich wel gelukt zijn. Ik kan redelijk volharden in een voornemen. Een verliefdheid negeren is echter niet zomaar een voornemen. Om een verliefdheid te negeren moet je ingaan tegen je natuur. Op de momenten dat ik bij haar wilde zijn en tegen haar wilde zeggen hoe haar gevatheid en prachtige verschijning me tot diep in de nacht bezig wist te houden, moest ik nu zachtjes fluisteren hoe lieflijk ik haar vond. Zodat de buren het niet hoorden.
Mijn volharden was gedoemd te falen. Ik wilde namelijk dat het faalde. Alsof het lot mij wilde uitdagen moest ik een avond bij haar thuis zijn. Even iets ophalen. Ik bleef uren. We spraken over alles. Geen enkele uitzondering. Maar er gebeurde niks. Achteraf was die avond de zegel op de liefde. Ik kon haar niet meer loslaten en, zo vertelde ze me later, zij mij ook niet. Toen we elkaar een week later toevallig tegen het lijf liepen ontplofte die muur van afstand en onschuld. We bedreven de liefde. Ergens nog onstuimig en beiden bewust van het onjuiste karakter. Maar het was al wel de liefde. God wat hield ik van haar. Zo tijdelijk als het was, zo definitief voelde het. Ik wilde haar niet meer loslaten.
Het werd een stiekeme relatie. Vanuit de motivatie die ik eerder aanstipte. Ik was stom. Ik had daar mijn zegeningen moeten tellen en mijn huidige relatie stop moeten zetten. Liesbeth wist wat ik dacht, hoe ik me voelde en droomde mijn dromen met me mee. Waar mijn huidige vriendin riep dat ik wakker moest worden, trok Liesbeth mij de dekens nog verder over het gezicht.
We spraken vaak stiekem af. Soms gewoon om samen Oprah te kijken of Tellsell. Soms ook om in elkaars armen te liggen. Maar altijd stiekem. In het begin had het allemaal zijn charmes maar na een tijdje wilde we allebei wel meer dan dit. En terwijl ik mijn relatie langzaam liet doodbloeden trok Liesbeth zich verder terug en nam haar afstand.
Vandaag schrijf ik om te begrijpen. Ik verloor Liesbeth en ik denk dat ik haar verloor omdat ik nooit onvoorwaardelijk bij haar kon zijn. Het vreemde echter aan de situatie is dat ik haar pas verloor toen ik dat wel kon. Was ik eerder compleet de hare geweest was het dan anders gelopen? Het zijn vragen die ik mezelf stel en die zonder antwoord blijven.
Het is ruim vijftien jaar geleden inmiddels dat ik haar ontmoette en onze relatie duurde niet langer dan een half jaar. En toch sta ik op haar tuinpad in mijn dromen. Toch loop ik langzaam en twijfelend naar haar huis. Omdat ik wil weten wat Acda en de Munnik al zo mooi zongen: Is ze gelukkig? Heeft ze echt nu wat ze wou? Maar bovenal omdat ik wil weten of ik me vergist heb, toen ik haar keus respecteerde en enkele stappen achteruit deed tot ik uiteindelijk uit haar leven stapte. Die laatste stap toen ik al had besloten dat ik zonder haar moest leven om te kunnen accepteren dat ik haar liefde niet meer had, was dat een stap op vaste grond of zette ik mijn voet rechtstreeks in de modder waarna ik slecht verder weg kon zakken. Ik vraag het me wel eens af. Begrijp me goed ik werd wel weer gelukkig. Maar zo mooi als met Liesbeth werd het niet snel meer.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: ex-liefde
Liesbeth
803
Geef je reactie op deze inzending: