Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Een baldadige conversatie

Ik heb een computerzoon en ben dus ook in het bezit van een computer.
Hiermee kan ik tegenwoordig al aardig overweg, maar in het begin was alles zo apart en was ik heel vaak in een overmoedige stemming.
De messenger vond ik echt heel leuk.

In de tijd dat dit verhaal zich afspeelde, hadden we er nog geen geluid bij.
De beleefdheidsfrasen waren er wel en ik genoot van de conversaties.
Er floepte een berichtje op mijn scherm.
”Nodigde je me uit?” . ”Dat hoort toch zo!“ antwoordde ik.
Het antwoord dat mij zo ook wel mocht binnenvallen, was echt theatraal en prachtig. ”Ik weet niet meer hoe dat moet” was mijn antwoord.

Rechtermuisknop of zo, was het antwoord.
Toen ik daarop zei, dat ik muizen wel lief vond antwoordde hij:
“Ja ik ook,..mijn nichtje had eerder een witte muis..heeft ze per ongeluk buiten in de kooi gelaten..en die was toen bevroren”.
“Oei, dat is zielig” antwoordde ik.
“Nou...ze wou hem weer tot leven wekken..ze heeft hem toen op de kachel gelegd”.
"Reanimatie en gekookt?
Dit lijkt het verhaal van de gekookte tropische vissen van mijn moeder wel, die zette ze even op de kachel bij het verschonen van de bak….helaas vergeten”, zo ging ik door.
De andere kant schreef ”Hahahahaha”.
“Echt gebeurd hoor en ik heb trouwens eens een kat vermoord, zegt mijn moe”.
“Ik ook!!!” zei de jongen.
“Echt ? Hoe deed jij het ? ik heb hem dood geschilderd, maar ik was pas vier en echt onschuldig”.
“Ik zat in de box en ben per ongeluk boven op hem gaan zitten, toen was zijn nek ietwat raar gedraaid volgens mijn moe”, zei hij.
“Onze kat is in paniek door de 4 zitstoelen (nieuwe) van mijn moeder gevlogen, de stoelen waren dus ook geverfd, maar dan had mijn pa maar niet al die verfblikken open moeten laten staan.
Is hij echt dood gegaan? Meteen bedoel ik? De mijne leefde nog”, zo ging het heen en weer en we probeerden op alles wat geschreven en gedacht werd antwoord te geven.
“Ja, nek kapot”.
“Nu heb je zeker een rot gevoel, zo van "Ik ben een moordenaar"" zei ik er fijntjes er achteraan.
“Nee !!!”
“Nee?, nu mijn zonde was minder erg, want je zegt toch wel eens een gedoodverfde zondaar. Ik hield toen al van spreekwoorden”, gaf ik hem van repliek.
“Hahahahaha, Waarom heb je mij niet ontvoerd toen ik baby was?......hadden we nu 'n lekker leven”.

Vanaf dit moment ging mijn zoon zich met de baldadige conversatie bemoeien.
“Ze heeft ook eens een kat vergiftigd!!!”
(”Nee hoor”; zegt Eva, dit zegt mijn zoon” !)
Verder gaan deze mededelingen niet, het werd te erg.
Wat ik wel heb onthouden was, dat ik zo ontzettend gelachen heb, dat ik er maagpijn van had.
Dit gesprek zal ik eeuwig blijven koesteren, een wel zeer volwassen (?)mens lol met twee jonge gasten, prachtig was het, net een theaterstuk.

Schrijver: Eva Mensch, 22 juli 2006


Geplaatst in de categorie: humor

1.4 met 5 stemmen 469



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)