Donna
Wachtend op onze reisleider zat ik samen met mijn man Andyin het atrium van Margaritha Village. Wij wilden vanwege problemen aan het thuisfront eerder terug van onze vakantie op Isla Margaritha.
Tegenover ons zat een jong Hollands stel. Ik had dit niet meteen door omdat zij geen Nederlands spraken; gekker nog, zij spraken helemaal niet met elkaar, zij gebaarden. De jongeman sprak ons aan; Emiel was zijn naam. Hij was op huwelijksreis met Donna; zij was doofstom. Een prima vakantie hadden zij en zij wilden een week bijboeken. Wij vertelden onze sores; over hoog water, evacuatie en dat wij daardoor een week eerder wilden vertrekken. Donna kon ons niet volgen en ik zag haar irritatie. Ik draaide bewust mijn gezicht naar haar toe terwijl ik praatte, maar dit was niet voldoende om haar in het gesprek te betrekken. Emiel deed snel wat gebarentaal en om zijn woorden kracht bij te zetten maakte ik zwembewegingen.
In plaats van medeleven ontdekte ik genot in haar gezichtsuitdrukking.
'Wij blijven, jullie vertrekken!' sprak Donna duidelijk articulerend.
Donna was niet alleen doof en stom maar ook slim en mooi. Zij was een schoonheid; een 'Madonna'. Emiel schrok van haar directheid maar eigenlijk vonden wij het ook een goed idee. Met z'n vieren betraden wij het kantoortje van de reisleider. Wij beloofde hem een fles Tequilla als hij ons vluchtplan en dat van Donna en Emiel kon wijzigen. Met hen spraken we af die avond bij de Mexicaan te gaan eten. Wij zouden hen om zeven uur ontmoeten op de parkeerplaats van de Village.
Bij het entree van het restaurant was het alsof we in een koelcel terecht kwamen. Door de airco was het temperatuursverschil met de buitenlucht zo groot dat ik betwijfelde of wij het eten wel warm opgediend zouden krijgen. Het voorgerecht was koud, maar dit was ook de bedoeling. Donna zag er betoverend uit en tegen de door kaarsen schaars verlichte achtergrond kwam zij nog mooier voor de 'nacht'. Emiel keek hemelsverliefd naar zijn bruid. Speciaal voor haar had hij gebarentaal geleerd en onafgebroken bereidwillig zette hij onze woorden om in gebaren.
Zoals ik hem zag werd ik me gewaar dat deze jongeman wel heel erg lenig moest zijn; niet alleen onder de navel maar ook met zijn bovenlichaam.
Toch was Donna net een verwend kind; als zij even geen aandacht kreeg, begon ze aan hem te trekken. Ik wilde af en toe stoppen met praten om hem te ontzien.
Tijdens het hooftgerecht kwam er een Mariachi-band bij ons aan tafel.
Hoewel Donna niet kon horen moest ze toch trillingen van de muziek ervaren.
Zij bewoog enthousiast mee in het ritme. Eindelijk had Emiel even rust.
Andy bestelde cerveza en voor mij Martini. Ondanks de airco kreeg ik het warmer. Toen de band van Mexicaanse mannen met grote sombrero's stopten, begon Donna zo hard te applaudisseren dat zij ook het volgende nummer inzetten bij ons aan tafel. Een stijlvolle Spaanse danseres met laag decolleté en blote schouders begon te tappen en Donna begaf zich op de dansvloer. Ik werd door haar uitgenodigd mee te doen. Dit is nu juist iets waar ik een enorme hekel aan heb; vrouwen die initiatief nemen. Ik bedoel dan alleen met het dansen; voor de rest mogen ze van mij. Weer om Emiel te ontzien deed ik mee en ik moet zeggen dat ik er plezier in kreeg. De andere tafelgasten keken naar ons dwaze schouwspel, genoten ervan, maar hadden niet de minste behoefte om voor joker te staan. Om de feestvreugde te verhogen gaf de danseres ons castagnettes. Mijn motoriek was zo slecht dat ik moest kiezen tussen dansen of castagnette spelen. Ik was dan ook blij toe de band pauzeerde. Aan tafel trof ik Andy ontspannen en geamuseerd aan. Dit was wat we nodig hadden om los te komen van de zorgen thuis in Nederland. Wij nuttigden een dessertwijn en Emiel rekende voor ons af omdat hij de komende week in ons appartement zou verblijven.
Na onze laatste nacht in Margaritha Village troffen we Emiel en zijn bruid aan het ontbijt. Het was erg vroeg voor een jong stel in de wittebroodsweken.
'Hallo Emiel' riep Andy, 'Wat ben je vroeg op! Moet je niet schoonspringen vanaf de linnenkast met een dubbele salto achterwaarts geschroefd met een telemark landing?' 'Er was geen linnenkast' zei Emiel en klonk een beetje moe. Andy gaf hem goede raad en adviseerde hem onbeperkt oesters eten bij Musquitto Beach. Emiel moest hard lachen, maar Donna keek vragend en niet begrijpend.
Hoe kon hij dit vertalen naar gebaren? Emiel had foto's af laten drukken van het etentje bij de Mexicaan. Ik, de Drogiste die haar klanten adviseerde vooral ook het haar te beschermen in de zon, stond op de foto met een dikke droge strobos. Andy kreeg een slof sigaretten van het bruidspaar en ik een halfedelsteen; een aquamarijn. Ik was er blij mee en wilde deze laten plaatsen in een te kleine ring. Deze aquamarijn zou mij voor altijd herinneren aan het bruidspaar Emiel en Donna en de strijd tegen het water in Nederland.
hotmail.nlGeplaatst in de categorie: vakantie
Gebarentaal
498
Geef je reactie op deze inzending: