Verhalen

Mijn rookstoel

Ik durf niet te zeggen dat de wereld gek geworden is.
Ik zei het al te vaak en ik geloof dat de kracht van een dergelijke zin wegslijt. Als een scherp mes waarmee je net te vaak een steen hebt trachten te snijden. Als de wereld niet gek geworden is begrijp ik nu.nl niet. Ik lees er dagelijks de persberichten over de bombardementen in Libanon en Israël. En terwijl de laatste berichten tot me doordringen, valt de avond. De duisternis stuurt zijn soldaten, gewapend met leegte en onbegrip, via mijn balkon, over mijn laminaat tot aan mijn rookstoel.

Mijn nieuwe stoel. Ik noem het mijn rookstoel. De Ikea had er een andere naam voor. Die naam ben ik vergeten. De kleuren van mijn stoel ben ik ook vergeten. Als ik een lucifer afstrijk om mijn pijptabak aan te steken lijkt de stof roze. Niettemin was het geen roze. Ik heb geen roze stoel gekocht.

De stoel zal niet lang meer nieuw zijn. Nu al lijken er slijtageplekken te ontstaan op het zitgedeelte. Ziehier de vergelijking. De stoel is als het leven in een wereld van geweld. Als ik er maar vaak genoeg op ga zitten dan zal ie slijten. Tegen de tijd dat de slijtageplekken gaten worden, ben ik die plekken al zo gewoon dat ik het niet eens zie gebeuren. Zo verslijten dingen. Het NOS Journaal maar ook Nu.nl zijn de benen op mijn stoel. Iedere dag zie ik al dat geweld en lees over al die ellende. Uiteindelijk vallen de gaten me niet eens meer op. Ik ben niet de enige. Libanon en Israël bewijzen dat, maar ook al die hongerige mensen en al die tragische verhalen die we vandaag geschokt aanhoren en waar we morgen de details al van vergeten zijn.

Schrijver: Roel van Rijswijk, 2 augustus 2006