Vrijheid Eigenwijsheid en Broederschap
Er zijn twee soorten mensen: degenen die een enorme vrijheid ervaren in een luchtballon, een zweefvliegtuigje of een zeilboot en ik.
Ik besef te goed dat één stap buiten deze apparaten fataal kan zijn. Ik zit niet graag ergens in waar ik niet uit kan op het moment dat ik daar zin in heb. Dat voelt voor mij juist erg onvrij. Het mag dan ook duidelijk zijn dat ik geen ervaren zeiler ben; na een zeilvakantie, jaren geleden, hield ik het voor gezien. Niet alleen vanwege de genoemde beperking van mijn vrijheid, maar ook omdat zeilen vaak net op werken lijkt. En dat doe ik ook al liever niet. Mijn idee van vrije tijd is bijvoorbeeld ook niet om met een grote omweg van mijn huis naar mijn huis te hollen. Wat er inmiddels toe heeft geleid dat ik daar door mijn omvang ook steeds minder geschikt voor zou zijn.
Nu heb ik een broer die met enige nadruk tot die andere soort mensen behoort. Hij heeft al vrij lang minstens twee boten, benadert met vlieguren mijn tijd op de bank en springt altijd wel ergens uit, in of vanaf, al dan niet met ski’s, parachute of duikuitrusting. Een tijdlang heeft hij me nog wel eens gevraagd of ik niet een keertje mee wou op de catamaran of iets anders vermoeiends, maar daar ziet hij de laatste jaren maar vanaf. Avontuur is één ding, broer in beweging krijgen is ook voor hem wat veel van het goede.
Deze broer heeft ook een vriendin. Zo een die wél elke ochtend een paar uur met een grote boog om het huis draaft. En met een figuurtje dat laat zien dat al dat gevlieg toch echt ergens goed voor is. Zij ontpopte zich laatst tot geheim wapen. “Wanneer ga jij eens mee zeilen?”, vroeg ze, met een glimlach die onmogelijk vals te noemen was. Tot mijn eigen verbazing hoorde ik mezelf zomaar iets instemmends mompelen. Tot mijn nog grotere verbazing kwam ik er later zelf op terug! Natuurlijk had ik mijn voorwaarden: ik zou niets doen aan boord, behalve een aanslag plegen op de drankvoorraad, we moesten vrij recht op een terras af zeilen en het weer moest aangenaam zijn.
Het was allemaal geen punt!
Zo kwam het dat ik, als vrijheidslievend terrasganger en bankhanger, een zeiltochtje ging ondernemen. Op een zeilboot! Het was lekker weer, niet te warm, een graad of zesentwintig, lekker briesje, zeer licht bewolkt. Ik werd gewaarschuwd. Op het water verbrand je heel snel! En alleen een T-shirt? Het kan op het water ook vreselijk koud waaien! Ik heb de waarschuwingen in de wind gehoond (weg geslagen?).
Een flink deel van mijn gelanterfant heeft zich deze zomer buiten afgespeeld, zodat ik voor mijn doen aardig bruin ben, en de temperatuur zou ’s nachts op zijn minimumst 18 graden worden. Huh! Ik ben dan misschien een watje, maar toch zeker geen mietje.
En het werd gezellig. Broer stuurde behendig de boot, bijgestaan door vriendin en allerlei technische snufjes, er was drank aan boord, het IJsselmeer golfde flink, maar niet té en we waren binnen niet al te lange tijd in Enkhuizen. Dat bleek een prettige stad om te bekijken en er was inderdaad een terras (en een prima visboer!). Op de terugweg gingen we schuin, maar niet té, was het nog steeds gezellig en deed ik nog steeds niets aan navigeren, sturen of touwtjes vasthouden. Wél was ik knalrood. Het schijnt namelijk dat je op het water tamelijk snel verbrandt. Ik herinnerde me vaag dat iemand dat al eens tegen me had gezegd. Na wat laveren op een inmiddels bijna uitgestorven IJsselmeer naderden we ons uitgangspunt, Stavoren.
Ik had inmiddels een jas van mijn broer aan. Het kan namelijk op het water best koud waaien......
Geplaatst in de categorie: vrijheid
zeilen
822
Geef je reactie op deze inzending: