Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het monster, deel 2

De bijverschijnselen van deze opstelling lieten niet lang op zich wachten. Met steeds meer mensen kreeg ik het duchtig aan de stok. Vriendinnen, buren, studiegenoten – op steeds meer terreinen smeulden de irritaties. Hoewel de slak, die inmiddels zo groot was geworden als een flinke kater, mij nog steeds van energie voorzag en mij ’s nachts verhalen influisterde over mijn verheven roeping, begon het geruzie met anderen steeds meer kracht van mij te vergen. ’s Nachts kroop ik uitgeput in bed en alleen het vooruitzicht van de mooie dromen die ik zou krijgen weerhield mij er dan van om me van de slak te ontdoen.

Naarmate ik kwistiger met mijn energie omsprong werd mijn vermoeidheid diep binnenin alsmaar groter. Opnieuw vroeg ik de slak om raad. Hij antwoordde me, dat mijn probleem niet onoverkomelijk was. Als hij overdag, verstopt onder mijn overjas, overal mee naar toe mocht, kon ‘ie mij altijd subiet adviezen geven en van de nodige power voorzien. Ik voelde weerzin bij die gedachte, maar omdat ik zo niet langer door kon gaan, willigde ik zijn verzoek in. Elke morgen verborg ik hem, voordat ik de deur uitging, onder mijn overjas. Dan kroop ‘ie langs mijn ruggegraat omhoog tot vlak onder mijn nek. Dat had het nadeel dat ik daardoor wat voorovergebogen liep, maar voorlopig voelde ik me weer fit en zelfverzekerd, en dat is ook wat waard.

Na verloop van tijd merkte ik dat hij steeds tirannieker begon te worden. Zijn aanwijzingen kregen steeds meer het karakter van bevelen. Hij bemoeide zich werkelijk overal mee. Geen enkele plagerige, op zichzelf onschuldige opmerking van een ander mocht ik meer over mijn kant laten gaan. 'Noblesse oblige' fluisterde hij me dan in. En ik gehoorzaamde. Hele vetes vocht ik uit. Met de buurt, met kennissen, zelfs met vrienden. Al mijn tijd, energie en zelfs al mijn geld ging zitten in het bestrijden van het rapaille dat ik overal tegenkwam. Toen ik mij dat met een schok realiseerde, besloot ik mij van de slak te ontdoen.

Dat was eenvoudiger gezegd dan gedaan. De mentaliteit van de slak had zich diep in mij genesteld. Overal loerden vijanden op me, overal bestreed ik het onrecht en het janhagel. Maar het grootste janhagel was ik zelf ondertussen geworden. Daar moest verandering in komen! Ik verbood de slak daarom nog langer met mij op stap te gaan. Slapen op mijn kussen was er ook niet meer bij. Maar hij wilde van geen wijken weten. Sterker nog, hij begon te groeien als kool. Als ik hem ’s nachts in de tuin had gegooid, trof ik hem de volgende morgen in de keuken aan. Hij begon zelfs schubben te ontwikkelen. Zijn ogen op steeltjes veranderden in grote, loerende reptielenogen. En ook al sliep hij dan niet meer naast mij, de invloed die hij op mijn dromen had werd er niet minder om. Badend in het zweet werd ik uit nachtmerries wakker. Als ik dan trillend als een rietje om mij heen keek, zag ik hem in het schemerdonker voor mijn bed liggen. Uiteindelijk nam hij de gedaante aan van een reusachtige, geschubde kwal met tentakels eraan. Het afschuwelijkste was, dat al mijn gedachten, mijn hele doen en laten, op den duur door hem werden bepaald. Alsof alles zijn vorm en gedaante aannam, zijn geest ademde. Elk voorwerp in huis, elk contact met anderen, elk gerucht van buiten, elke handeling die ik verrichtte stond na verloop van tijd in het teken van het beest.

- wordt vervolgd -

Schrijver: Hendrik Klaassens, 9 augustus 2006


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.7 met 3 stemmen 407



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)