Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Engelenbak

“In de bioscoop lijkt mij de engelenbak de beste plek, niet dan? Ik bedoel, eerste rang klinkt naar soldaten, het balkon naar bonbons in ruil voor een toneelkijker.”
De winkelbediende staarde de vrouw hulpeloos aan. Zijn blik dwaalde van haar gezicht naar de appel in haar hand en terug.
“Mevrouw,” hij schraapte zijn keel, “mevrouw, dat is nu al de tweede appel waarin u bijt.”
“Appel?”
“Appel!”
“Appel,” de ogen van Marie flitsten van de winkelbediende naar de appel in haar hand en bleven vervolgens rusten op de appel die in de bak lag. Er was onmiskenbaar een hap uit gebeten.
Deed ik dat? vroeg ze zich af. Ik? Nee, dat zou ze weten. Ze keek de jongen aan. Dat blonde haar, die felle blauwe kijkers, dat onhandige. Haar Herman, hij was haar Herman.
“Moeten we niet gaan, Herman? Dadelijk is de film al begonnen.”
De winkelbediende bloosde.
Marie bracht haar vrije hand naar haar kapsel. Ze zag de man die zij voor Herman hield ongeduldig van het ene op het andere been wippen. Het leek alsof zij ontwaakte, een paniekerig gevoel overviel haar.
De appel in haar hand voelde koel en vertrouwd aan. Het was haar appel, het kon niet anders dan haar appel zijn.
“Ik leg deze appel niet terug, het is mijn appel.”
Boos wees ze op de appel waar een hap uit was. “U moet beter opletten, klanten kunnen toch niet zomaar in een appel bijten en hem dan terug leggen!”
Nu zij het gevoel had terug op aarde te zijn steeg met haar zelfvertrouwen ook haar verontwaardiging.
De winkelbediende liep rood aan, hij had er geen flauw benul van hoe hij zich uit deze situatie moest redden. Het mens spoort niet, dacht hij, dadelijk doet ze me iets aan. Hij rechtte zijn rug.

“Kan ik u ergens mee van dienst zijn?” vroeg hij beleefd, een zuinig glimlachje spelend om zijn mond nu hij een nieuwe houding had gevonden.
Marie dacht na. “Macaroni,” zei ze ongewild hard, “macaroni, daar kwam ik voor.”
De winkelbediende floot tussen zijn tanden. Da’s andere koek dan de film, dacht hij boosaardig.
“Volgt u mij maar.”
Marie schuifelde achter de winkelbediende aan, een blosje was het enige dat haar verwarring verraadde.
Macaroni, dacht ze, hoe maak je dat ook alweer.
“Mam.”
Marie draaide zich om en zag dat er zich een groepje mensen achter haar had verzameld.
Er is daar iets gebeurd, haar hart begon sneller te kloppen.
“Mam!”
Marie greep de hand die haar dochter haar toestak.
“Rustig maar meisje,” zei ze, “ik ben er weer.”

Schrijver: Jeanine Hoedemakers, 18 augustus 2006


Geplaatst in de categorie: vrouwen

3.6 met 16 stemmen 1.463



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)