Verhalen

Een beetje moe

Op het water rust het lichaam zonder weerstand. De blakende zon warmt dat wat verkoeling vindt in de onpeilbare diepte aan de oppervlakte.
De rimpeling die het lichaam omringt is kalm en regelmatig. De natuurlijke golfslag omarmt als een zorgende moeder. Er lijkt niets nodig, alles schijnt aanwezig
Een theoreticus zou het geheel omschrijven als een uurwerk waarin de secondewijzer in een ononderbroken vloeiende beweging zijn gang maakt, terwijl het daarmee de kleine wijzer stapje voor stapje verder brengt, om hiermee uren de dag te laten maken. Serene rust in tijd om juist de tijdloosheid, die het tafereel met zich meedraagt, te benadrukken.

Een romanticus zou zich meer richten op het lichtspel dat zich als een pasgeboren kuikentje nestelt in de veilige beschutting van het ouderlijke nest. In dit geval de flarden van nevel die op de toppen van de kleine rollende golven lijken te dansen in een lichtvoetige wals.

Maar ik, die vanuit een onbedwingbare overlevingsdrang instinctief teruggeworpen wordt op een pragmatisch intellectueel realisme, heb geen boodschap aan welke verheven gedachte dan ook. Ik onderken de meerdere facetten van de schone schijn die het beeld met zich meebrengt of kan brengen, en ik zou zeker zonder enige terughoudendheid elke verheven gedachte verkiezen boven de kille waarheid. Ware het niet dat ik degene ben die mede het beeld vormt. Ik ben het die nu al enige dagen zonder voedsel en zonder schoon zuiver drinkwater ronddobber in deze uitgestrekte leegte. En ik ben het die deze gedachten als een droom projecteert op het netvlies van de roes waarin ik me bevind.
Het schemergebied tussen leven en dood, uitgeput van vermoeidheid de slaap niet kunnen vatten.

Schrijver: J. Hendriks, 23 augustus 2006