Dobbelstenen

De hitte van de dag bleef onder een deken van wolken hangen. Zelfs de krekels zwegen. De oude waarzegster Christina kon de slaap niet vatten en liep naar beneden voor een slok water.
‘Waag het niet om te gillen!’, siste plotseling een stem in haar oor. Een hand greep ruw naar haar keel. Het blinken van een scherm lemmet was het enige licht.
‘Je hebt pech oma! Je was liever blijven liggen. Dan had ik in stilte mijn werk gedaan. Kijk nog maar eens goed. Het is de laatste keer dat je het ziet.’
De oude vrouw verstijfde. Een moment klonk alleen het zuchten. De inbreker verstevigde zijn grip.
‘Meneer de inbreker’, begon ze toen met spreken, ‘laten we dit rustig overdenken. Waarom zou het moeten met zoveel geweld wat we ook vreedzaam op kunnen lossen? Dat ik straks tevreden in bed, u tevreden uw buit kunt tellen onder uw palmboom, zelfs zonder dat er misdaden voor gepleegd hoeven te worden. Gestolen goed gedijt immers niet. Mijn gemoed en uw geweten kunnen worden gesusd door een spel. Wat is het leven immers meer?’
‘Wat bazel je, oude heks. Ben je bang dat mijn mes slijt? Welk spel?’
‘Het dobbelspel. Ieder heeft een eerlijke kans. Het lot bepaalt. Zonder kleerscheuren of eerverlies. Je weet niet wat jou gebeurt als je jouw plan doorzet. Je zult niet de eerste zijn die zich in Christina, de oude waarzegster vergist.’
‘Mmh…’ Een zweem van onzekerheid klonk door in de stem. Het mes zakte.
‘Waarom spelen we?’
‘Ik om mijn leven. Jij om mijn bezittingen.’
‘Dat klinkt niet slecht!’

De twee zetten zich aan de tafel op de veranda. Christina onstak een windlicht en schonk een glaasje rum bij voor allebei om te kalmeren. De inbreker begon met werpen. De stenen kletterden op tafel. Een dubbelzes grijnsde hem toe.
Christina knikte, schudde en wierp niet verder dan zeven.
Nog tweemaal rolden de stenen aan beide kanten. Driemaal verloor Christina. Zij bleef ongeroerd en nam een slok van haar glas.
‘Haha’, triomfeerde de man, ‘het schijnt dat er winnaars en verliezers zijn. De dobbelstenen liegen niet. Ik schenk je je leven, oudje. Dan zal ik mijn gerechte buit verzamelen.’
‘Neem wat je wil’, knikte de vrouw.
‘Graag!’, maar gelijktijdig klonk de echo van een diepere stem achter de inbreker. De grote huisknecht Bruno greep de man vast en bulderde:
‘Je hebt gelijk, vriend. De dobbelstenen liegen niet. Ze spreken zelfs luid genoeg om mij wakker te maken.’