Op veilige afstand - deel 2

Peter vertelde haar trots dat hij als rechercheur bij de politie werkte. Even knipperde ze met haar ogen om daarna weer zo neutraal mogelijk te kijken. ‘Hij zou het toch niet weten?’, dacht ze even. Maar ze troostte zich met de gedachte dat alleen zij het geheim dat ze met zich meedroeg kende. De politie had haar dossier gesloten en dat stelde haar gerust.
Gedurende de dag dronken ze samen thee uit de thermoskan die zij had meegebracht. Hij hield net als zij van kruidenthee. Omdat het een warme dag was, had ze voor een groene thee gekozen, met citroen. Ze wisselden ervaringen uit en al gauw bleek dat ze veel dezelfde interesses kenden. Het klikte tussen hen beiden en ze voelde zich gek genoeg erg bij hem op haar gemak. Ze kreeg een warm gevoel van binnen als hij tegen haar sprak en nodigde hem uit om die avond bij haar thuis te komen eten. Een uitnodiging die hij maar al te graag aannam.

Het was al wat later in de middag, toen zij en Peter begonnen met het leegruimen van hun kraam. Het kostte haar weinig moeite de onverkochte spullen in de bolderkar te zetten, die als transportmiddel diende. ‘Niet slecht’, dacht ze, ‘vanochtend was de kar nog helemaal vol geweest en nu waren er nog maar enkele, kennelijk moeilijk verkoopbare dingen over’. Ze gaf hem een zoen op zijn wang, haar adres en de mededeling dat ze hem over een uur bij haar in de tuin verwachtte, zodat ze samen de groentequiche konden eten, die ze naar haar moeders recept gemaakt had. Hij zoende haar op beide wangen terug en beloofde zo snel als hij maar kon naar haar toe te zullen komen.

Toen ze naar huis wandelde - ze woonde niet ver van het centrum van het dorp - merkte ze dat haar passen licht waren. Met het grootste gemak, zonder veel inspanning bereikte ze haar atelierwoning, die uitkeek op een groot plantsoen met oude bomen. Ze verwarmde de oven voor en dekte de teakhouten tafel die onder de grote oude boom stond. Vol trots keek ze naar haar tuin, waar de eerste wilde bloemen al vrolijk bloeiden. Ze hield van bloemen in alle soorten en maten en liefst zoveel mogelijk. Daarom had ze er dit jaar nog maar wat extra geplant, een combinatie van rood en oranje, voor haar de kleuren van hartstocht en passie. Ze had in haar leven slechts van één man gehouden en die had haar bedrogen, daarvoor had hij moeten boeten. Dat was voor haar een logisch gevolg geweest. In een vlaag van woede had ze hem in de keuken neergestoken met een vlijmscherp mes. 10 keer had ze het mes in en uit zijn lichaam zien komen, totdat hij niet meer bewoog. Dat had haar een voldaan gevoel gegeven, een gevoel van gerechtigdheid. Kort na zijn dood had ze bij zijn graf dieren geofferd om de boze geesten die nog steeds in haar huis woonden, te verjagen. Maar de buren hadden geklaagd, dus was ze daar maar weer mee opgehouden. Nu bloeiden er bloemen op zijn graf.

Het geloof in mannen was ze totaal kwijtgeraakt. Ze was er stellig van overtuigd dat alle mannen in en in slecht waren en daarvoor gestraft dienden te worden, ook al leken ze van de buitenkant vaak nog zo aardig. ‘Peter, je maakt veel positieve gevoelens bij me los, ik vind je lief, attent en aantrekkelijk, maar je bent en blijft een man’, concludeerde ze hardop bij zichzelf.

De bel ging. Ze liep vanuit de tuin terug naar binnen, waar de heerlijke geur van de quiche het hele huis vulde. Hij stond wat onwennig op de stoep. ‘Heb je het goed kunnen vinden?, vroeg ze zo luchtig mogelijk om te ijs te breken. ‘Prima, ik voelde gewoon waar ik moest zijn’, antwoordde hij lachend. Ze aten samen. Met een verliefde blik keek kijk hij haar verlangend aan. Eindelijk zat hij dan tegenover de vrouw van wie hij was gaan houden, de vrouw die zoveel voor hem was gaan betekenen. Eindelijk kon hij echt samen met haar zijn. Op dit moment had hij al die tijd gewacht. Drie lange maanden vol hoop waren voorbij gekropen. Hij voelde zich met haar verbonden, voor altijd en kon in haar ogen lezen, dat zij hetzelfde voelde. Zijn liefde werd beantwoord en dat deed hem stralen. De afstand die tussen hen had bestaan, werd kleiner. Ze lachte naar hem en gaf hem nog een stuk quiche, dat hij dankbaar opat. Na enkele minuten voelde hij hoe zijn lichaam moe werd, en zijn ogen langzaam dichtvielen. Hij werd helemaal slap van binnen, viel van zijn stoel, waarna hij op de keukenvloer bleef liggen. Zijn gelaat werd wit, zijn hart klopte niet meer en in zijn ogen ontbrak elke uitdrukking. Levenloos lag hij aan haar voeten. Zij keek naar hem, streelde zijn lichaam, gaf hem een zoen op zijn mond en fluisterde onverstaanbaar lieve woordjes in zijn oor, waarna ze tevreden naar hem lachte.

Schrijver: Marianne
Inzender: Marianne Pepels, 6 oktober 2006