OV-fietsfeest in Velsen
Soms is het leven echt een feest, de zon schijnt met binnen handbereik de mand met rijpe geurende vruchten die het gemoed bedwelmen via sponzende zintuigen. De dag komt er aan en ik ook.
Een snelle goed doorkauwde boterham, jus d’orange, kopje lapsang souchong op de nuchtere maag, een verfrissende douche met een scheerbeurt tot in de poriepuntjes. Mevrouw u weet niet wat u mist. Gladde kin rijkelijk afgespoeld met ijskoud kraanvogelwater, een mens zou niet meer moeten willen.
De gedachte kwam uiteraard op, dit moet opstaan zijn als Harry Mulisch met een fietsgevoel. En dus ging ik met de tram om mijn aureool en het sjieke bovenpartijdige glamourgevoel te behouden. Ook omdat er geen auto met vrouw bij de hand was. De vrouwen willen niet meer, zijn bang dat ik ze in mijn stukje schrijf. Overigens Harry op een fiets is onvoorstelbaar, dat maakt het verschil met – pak hem beet – Koningin Wilhelmina, Mao-Tse-Tung, Willem Drees, Teunis Kamper*, Nezahualcoyotl of Dries van Agt. Een echte kosmopoliet doet het misschien gewoon niet.
Wij spreken nu om zeven uur ’s morgens, woensdag 25 oktober 2006.
Ik had zowaar wel een officiële uitnodiging van ‘Het bestuur en OV-fietsteam’. Dit was eens geen ongenode indringende actie. Zij nodigden mij uit voor de opening van “onze honderdste huurlocatie: Velsen Zuid (bij de steiger van de “Fast Flying Ferries”, de snelle boot tussen Amsterdam en Velsen).”
Men kan niet zomaar op elke uitnodiging ingaan maar op deze met beide handen. Postbode helemaal van haar stuk, maar die is er nu overheen. Zei haar man mij gister bij de Super.
Vraagt u mij waar ik enthousiast over ben in de publieke sector? Sinds 2003 is mijn antwoord de OV-fiets. Een machtige uitvinding. Ik reis naar bij voorbeeld maar wel meestal naar Den Haag, en hatsekidee ik heb daar voor twee-euro-vijf-en-zeventig-cent een super-de-luxe fiets. Twintig uur lang, stilzwijgend eenmaal tegen hetzelfde tarief verlengd.
Geen waarborgsom, geen gezeur van paspoorten en treinkaartje en dan een oud kreng. Ik geef mijn OV-voordeelurenkaart. De dienstdoende fietsautoriteit scant, geeft een sleutel met een nummer. Ik zeg dan altijd: ‘geef me wel een goeie want ik rem slecht en onlangs bleek ook het fietszadel defect. Mijn knikkers zijn nog rondende.’
Terwijl ja, het was ooit echt pijnlijk. Het betrof echter mijn eigen fiets.
Ik krijg pront altijd het nieuwste model. Dat is actueel een bijzondere waarop men bij donker buitengewoon aangenaam zoeft. Je hoeft niet eens op te letten of het donker wordt, het licht gaat vanzelf aan. Ik word niet meer bekeurd omdat mijn licht niet aan staat! Tegen de boom blijft-ie gewoon branden.
Dit was daarom DE kans die geweldige mensen achter de OV-fiets te leren kennen. Met 99 collega-OV-fietsers was ik uitgenodigd. Meenemen: mijn pincode, te vinden op de account die iedere OV-fietser heeft, en voordeelurenkaart.
In ruil een feestje, een surprise en een gratis heen-en-weer-van-en-naar-het-CS-in-Amsterdam zouden wij vanaf Velsen’s pont groepsgewijs de kade op fietsen. Voor een plaatje, de RTL en het nageslacht.
Bij de steiger opstappen om negen uur precies achter het CS. Met meldprocedure vooraf.
Aan boord, voorin, daar zijn nog enkele banken waar niemand zit. De bulk zit gewoon achter.
Wie zie ik daar? F., met wie ik in 1976 in de sleep-in op de Rozengracht gewerkt had. Wat een verrassing. Hij doet tegenwoordig in vergunningen, ook goeie business.
Ik vertelde hem dat ik na afloop van het hippieseizoen destijds meteen voor de druivenpluk naar Saint-André-de-Sangonis in de Languedoc was afgereisd. Vandaar met een helikopter van een berg werd afgehaald waarna ik met een op de sleep-in opgelopen nierbekkenontsteking hangend in de lucht werd afgevoerd naar Montpellier en per trein slapend thuis kwam. Half jaar ziekenboeg.
Wij amuseerden ons dus buitengewoon met onze herinneringen. Er was namelijk niks te zien, in de fast flying ferry, de hypersone draagvleugelboot. Gek gevoel voorin, wij voelden ons wel omhoog getild. Het speedboatgevoel. Buiten stortregende het, vandaar de beslagen ramen. Wij konden dus geanimeerd converseren loerend naar drie lonkende dames. Zij waren vreemd genoeg tevens bezet.
Halverwege brak het licht door. We scheerden in sneltreinvaart rakelings langs grote zeeschepen, waren echt veel sneller. Piratensensatie, ik was enterklaar.
In 25 minuten zouden we er zijn.
Een keurig gecostumeerde hartstikke aardige jongeman, Ronald Haverman voorzitter Stichting OV-Fiets, met een ProRails-label op het revers van zijn blazer kwam ons voorin vertellen over de OV-fiets-enterprise. Arme man, geen geluidsinstallatie, hij moest twee keer hetzelfde vertellen.
OV-fiets is in 2003 opgestart op initiatief van ProRails en de Fietsersbond. Argument toen was o.a. dat erg weinig met de fiets naar de stations gekomen treinreizigers op de plaats van bestemming weer fietsten. Daar lag een gat. In de markt. Nog steeds ondanks het groeiend gebruik van de OV-fiets. De exploitatie is kostendekkend bij 28.000 pashouders en 400.000 ritten per jaar. En daar groeien we nu naar toe.
Vanmiddag wordt dus de eerste OV-fietsbox geopend, ontwikkeld op initiatief van de Provincie Gelderland.
Wordt vervolgd in deze rubriek als: 'feestelingen op Velsense Kade'
* Teunis Kamper is Nederlands ambassadeur in Colombia en fietst met het plaatselijk gezag rustig op zondag de bergen in.
Geplaatst in de categorie: verkeer
ov-fiets
872
hotmail.com
Geef je reactie op deze inzending: