Gulzigheid
“We proberen het nog één keer”, roep ik geïrriteerd. Dit is het derde Italiaanse restaurant dat we binnengaan, in de hoop een onbemand tafeltje te vinden. Het lijkt wel of het overal gratis is vandaag, zo vol zijn alle restaurants. Bingo! De kinderen bestormen de lege tafel achter in het restaurant. Ik werp een vragende blik naar de ober en hij geeft me een meer dan goedkeurende knipoog.
Ik nestel me op de stoel en mijn aandacht wordt onmiddellijk getrokken naar de tafel tegenover mij. Het staat vol met diverse soorten pizza’s, pasta’s, borden met stukken vlees en mandjes met brood. Twee halfvolle flessen wijn decoreren de hoeken van de tafel. De enige gast aan tafel is een heer van middelbare leeftijd, opgezwollen gezicht en buik. De kinderen zien mijn verbaasde gezichtsuitdrukking en vragen dan ook meteen wat er te zien is. Voor ik antwoord kan geven draaien vier hoofden richting de tafel van ‘Billy Turf’. “Wauw”, roept de jongste, ”dat wil ik ook wel. Kun je van alles wat eten. Waar staat dat op de kaart mam?” De opengeklapte menukaart, die inmiddels door mijn knipogende ober gebracht is, wordt grondig bestudeerd.
Ik kan mijn ogen niet afhouden van de vreetpartij, die zich voor mijn ogen afspeelt. ‘Billy’s’ kaakspieren maken overuren. Hij propt het een na het ander in zijn mond. Het tempo lijkt al hoger te worden. De slierten spaghetti met rode saus slaan wild om zijn mond. Er zit zelfs tomatensaus op zijn rechteroor en een ander gedeelte druipt langs zijn kin richting tafelkleed. “Man waar laat je het?” hoor ik mezelf hardop zeggen. De kinderen kijken me bezorgd aan. “Wat zeg je? Je kijkt zo vies. Voel je je niet lekker?” vraagt mijn oudste dochter bezorgd. Ik kan me met moeite losrukken van het vraatzuchtig plaatje voor me. “Nee, ik voel me prima. Maar ik vraag me af waar die man mee bezig is? Hij propt dat eten maar in zijn mond. Hij slikt amper, spoelt alles weg met wijn. Het ziet er zo onbeschoft uit. Zo geniet je niet eens van al die heerlijkheden”, leg ik mijn dochter uit.
Alle ogen zijn wederom gericht op ‘Mister Turf’. Hij stopt juist een stuk vlees in zijn mond. De jus druppelt op het geruite overhemd. Het zweet parelt over zijn gezicht. Hij kijkt op zijn horloge en meneer lijkt nog meer haast te krijgen. Tot grote hilariteit van de kinderen laat hij een harde boer. Ik sta op en loop naar de man. In mijn ooghoek zie ik de kinderen wegduiken achter hun menukaarten. Ik tik hem op de schouder en kijk hem recht in zijn rood doorbloede ogen aan. “Meneer, mag ik u iets vragen?” Bijna onverstaanbaar met volle mond mompelt hij:
”Nu even niet, over tien minuten.” Er valt een stuk pizza uit zijn mond en de garneerde paprika’s spatten op mijn t-shirt. Verbouwereerd kijk naar mijn ‘gedecoreerde’ witte t-shirt en ik hap naar lucht. De kinderen kijken ademloos toe. De man gaat verder met schrokken.
Plots voel ik een arm om mijn schouder. De ober staat naast me en trekt me weg bij de tafel. “Excuses mooie mevrouw, maar deze heer heeft de eerste prijs gewonnen van de Bertolli wedstrijd. Hij mag een uur lang eten en drinken zoveel hij maar wilt”, vertelt de Italiaanse knipperbol op luide toon. Nu is in een keer het hele restaurant op de hoogte. Zijn hand verplaatst zich subtiel van mijn schouder naar mijn middel. “Zoeken jullie maar iets lekkers uit van de kaart, de drankjes zijn voor onze rekening”, en hij duwt me voorzichtig terug op de stoel. “En voor u mooie dame, maak ik iets speciaals”, fluistert hij in mijn oor en weer die knipoog. Zijn gulzige blik blijft hangen in mijn diep uitgesneden t-shirt.
De kinderen kijken me met grote ogen aan. “Probeer nou eens voor één keer normaal te doen, mam!” zegt mijn oudste zoon met een geïrriteerde ondertoon.
quicknet.nlGeplaatst in de categorie: voedsel
gulzigheid
983
Geef je reactie op deze inzending: