Vijf op de schaal van Hoogervorst
Bijna half negen. ’s Morgens nog wel. Op mijn dagelijkse wandeling door de frisse natuur, waar walmende uitlaatgassen mijn bloed beter doen stromen, passeren mij kuddes huisvrouwen op de fiets. Kind voorop en kind achterop. De vrouwen ogen zonder uitzondering fris en fruitig. Wallen onder ogen raken nog net niet de naar beneden gerichte mondhoeken. Je kunt zo zien dat die vrouwen hier altijd van gedroomd hebben.
In het holst van de nacht kinderen naar school of op-en afgang brengen.
Op de fiets want mannie heeft zijn gemotoriseerde verlengstuk van de penis nodig. Werk, weet je wel. Als man zijnde kun je moeilijk op een fiets bij de zaak komen aanrijden. Collega’s gaan dan meteen denken dat er iets niet klopt met de lengte van de pretstaaf en dan nemen ze je meteen niet meer serieus..
Dat hun vrouwen na het naar school fietsen van hun kroost ook naar hun werk moeten is niet relevant. Vrouwen hebben immers geen penis dus hebben ze ook het verlengstuk op vier wielen niet nodig..
Sinds twee dagen onderwerp ik mij nu aan de dagelijkse wandeling van minimaal één uur.
Dat moet van demissionair minister Hoogervorst in verband met de nieuwe schijf van vijf.
Met alleen goed eten kom je er niet meer in deze tijd. Ook nieuw op de schijf van vijf is het twee maal per week nuttigen van een portie vette vis. Ben ik gister mee begonnen ook al haat ik vis. Ik heb maar twee keer gekotst die nacht. Geeft niet want dan ben je het maar weer meteen kwijt en als je voldoende kotst heb je Sonja Bakker niet meer nodig. Dan val je vanzelf wel snel af.
Het hoofd fier omhoog slalom ik langs plotseling overstekende kleuters aan de hand van moeders met fietsen aan de andere hand. Een vrachtwagen passeert mij rakelings en dankbaar zuig ik de vitaminerijke uitlaatgassen in. U ziet, heer Hoogervorst, ik doe mijn stinkende best.
Behalve vis staat er ook groente op het menu. Om precies te zijn: mèèr groente. Met andere woorden, de drie borden die ik al naar binnenwerkte is niet genoeg. Vanavond worden dat er zes. Verder dien ik twee bananen naar binnen te werken. Twee appels mag ook. Welke van de twee het vandaag wordt, daar ben ik nog niet over uit. Tenslotte mag ik nog wat volkerenproducten eten dus aan het eind van mijn wandeling koop ik bij de natuurwinkel een onbespoten, rechtsdraaiend volkorenbrood.
Volgens het voedingscentrum word ik minimaal vijf jaar ouder als ik mij aan de nieuwe richtlijnen houd.
Nou, dat red ik nooit als ik, zoals nu, aan de kant blijf wandelen waar ik inmiddels al drie keer net niet ben aangereden door rakelings langsrazende auto´s.
Dus loop ik naar het midden van de weg waar zich binnen een mum van tijd een toeterende file van uit hun dak gaande automobilisten ontwikkelt. Denk aan de schaal van vijf boys!, zou ik ze willen toeschreeuwen. Van stress word je nooit vijf jaar ouder.
Na een kwartier stuift er een politieauto op mij af. Agenten stappen uit en vragen of ik wel goed snik ben om midden op de weg te gaan lopen.
´Hebben jullie je banaantjes al gegeten boys?,’ vraag ik vriendelijk. ‘En zet die politiewagen eens aan de kant, ga lopen. Dat moet van Hoogervorst.’
Thuis bekijk ik de bekeuring van zestig euro en besluit mij weer te focussen op mijn oude levensstijl. Want laten wij eerlijk zijn. Stel dat ik op tachtigjarige leeftijd al bevend en broekzeikend, schreeuwend om mijn einde, door de gangen van een nietverpleeghuis strompel.
En dat ik dan nog vijf jaar moet, omdat ik mij aan de nieuwe schijf van vijf heb gehouden!!!!
Mag ik, samen met Hoogervorst dan even braken,ja!?
critici.nlGeplaatst in de categorie: voedsel
vijf
1.530
Geef je reactie op deze inzending: