Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Ontwaken

Erwin miste de magie. Hij miste dat onbestemde gevoel uitverkoren te zijn. Naarmate hij ouder werd verbleekte het mystieke in zijn leven en was nu haast een witte, blinde vlek in zijn herinnering.

Hij dacht terug aan de ontelbare nachten dat hij van alles ontdekte in moeizaam verkregen boeken, terwijl iedereen sliep. Aan de keren dat hij de I ching raadpleegde, op een uitgespreide krant op tafel, opdat het gerinkel van de muntjes zijn huisgenoten niet wakker zou maken.

Wel, intussen was hij ook wakker geworden. Er was niets meer. Al dat gepraat en gemijmer over ‘aanvoelen’ en ‘inspiratie’…. Het leek wel of hij jaren had geleefd in een kartonnen doos, met beschilderde wanden weliswaar, maar niettemin onmiskenbaar leeg.

Erwin was ontdaan van zijn illusies. Als God al bestond dan was het in ieder geval een bijzonder zwijgzame. Als hij ooit meer dan vijf zintuigen bij zichzelf had waargenomen, dan had hij er zeker eentje dubbel geteld. Als hij ooit een voorspellende droom had gehad, dan zou de uitgekomen voorspelling ook wel een droom zijn geweest.

Erwin wandelde in het park en ging op de bank onder een treurwilg zitten. Het plaatje paste perfect. Het leek haast wel, of de takken van de treurwilg nog wat meer doorbogen nu Erwin daar op de bank zat. Een zwerm vlinders zou ongetwijfeld steendood neervallen in volle vlucht mocht deze zich op een meter afstand van zijn zwaarmoedige gedachten bevinden. Een voorbij wandelende moeder met een kinderwagen had in ieder geval alle moeite van de wereld haar krijsende spruit te troosten toen ze achteloos voorbij Erwin was gesjokt.

Om de mist rond zijn hoofd nog wat te accentueren stak Erwin een sigaret op. Hij keek naar enkele voetballende jengelbengels in de verte en hoopte dat hun bal in het aangrenzende water zou belanden. Even verderop zag hij een man van onbestemde leeftijd over het wandelpad voortbewegen. Hij mankte verschrikkelijk en leek op de koop toe nog een bochel te hebben. Na een bescheiden eeuwigheid passeerde hij Erwin. De man hield de pas in, knikte naar Erwin en deponeerde zich met veel omhaal op de bank.

Erwin was er niet echt mee opgezet. Maar anderzijds, wat kon het hem schelen? Alleen vervelend dat de mankepoot uit de acht (meestal lege!) banken net de zijne moest uitkiezen.

“Weet je waarom God zwijgt?” vroeg de bultenaar. Erwin keek de man scherp aan en probeerde diens gedachten te peilen. “Omdat je zulk een eikel geworden bent” besloot de mankepoot tevreden.
“Misschien is het wel de schuld van God dat ik zo ben geworden en dat jij mankt”, siste Erwin venijnig terwijl hij opstond.

“Kan zijn”, beaamde de bochel, “maar ik heb tenminste een bochel gekregen waar ik al mijn chagrijn kan insteken, terwijl jij het in heel je lijf hebt zitten.”
Erwin taxeerde de man nog eens goed. Deze keek hem aan met een verwachtingsvolle blik.
“Ik heb jaren gedroomd van zo’n ontmoeting”, zei Erwin, “van een oude wijze die me out of the blue zou aanspreken en me daardoor de verlichting zou openbaren. En nu voel ik enkel maar schaamte en spijt”.
De bochel glimlachte “Tja, wat is het verschil hé…?”

Schrijver: Marc Kerkhofs, 25 april 2007


Geplaatst in de categorie: filosofie

3.7 met 3 stemmen 886



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)