Onze vakantie (2)
We lopen op ons gemak terug naar het hotel en genieten van het mooie weer.
“Tot nu toe boffen we wel”, zegt Froukje en legt een hand op mijn schouder. Ik knik en ontwijk een jogger die mij niet zag en even daarna horen wij iemand vloeken in het Duits, wij kijken om en zien daar de jogger en nog een man op de grond liggen. Een vrouw hangt slap van het lachen tegen een boom en daardoor laat de Duitser nog meer vloeken uit zijn mond vloeien. De jogger staat op, klopt even op een knie aait over zijn arm en strompelt verder naar het strand. De Duitser staat ook inmiddels en vloekt nog wat en loopt verder, de vrouw staat nog steeds bij de boom te lachen.
In het hotel komt iemand van de receptie vragen of de kamer bevalt. Ik zeg tegen haar: “mevrouw, wij zijn twintig jaar te laat of we zijn tien jaar te vroeg.” Ze kijkt mij aan en zegt dan: “dank u wel.” Ze gaat weer terug naar haar balie en knikt ons vriendelijk toe. Wij begeven ons naar de lift en gaan naar de zolder toe. In de kamer is het heet, want de zon schijnt schaamteloos naar binnen en de vorige bewoner heeft alle radiatoren opengedraaid. Froukje wil zich even lekker opfrissen en gaat de badkamer in. Na een paar minuten hoor ik een klein gilletje en daarna een lachsalvo. Mijn nieuwsgierigheid brengt mij in de badkamer en daar staat Froukje in de douchebak. Er komen drie straaltjes water naar beneden gesijpeld. De douchegordijnen kunnen niet meer dicht omdat één stang bijna door is, als het niet zo triest was zou ik er ook om kunnen lachen. Ik ga naar de telefoon en draai een negen: “receptie, wat kan ik voor u doen”, zingt een stem mij tegemoet. “Mevrouw”, zeg ik, “mijn vrouw wil een douche nemen, maar aan drie miezerige straaltjes water heeft zij echt niet genoeg en daar komt nog bij dat een stang waar het douchegordijn aanhangt zo goed als door is. Gaat u naar de Gamma of moet ik even gaan?” Het is stil aan de andere kant van de lijn en dan bromt een mannenstem: “wat is het probleem?” “Dat kunt u het beste aan de dame vragen die om uw hulp heeft gevraagd. Het gaat om kamernummer 266.” Kalm leg ik de telefoon neer en mijn vrouw heeft zich al weer aangekleed. Er wordt op de deur geklopt en meteen gaat die open en er stapt een man binnen. “Komt u rustig binnen”, zeg ik en de man loopt zwijgend naar de douche, draait de kraan open en loopt weer weg. Even later weer een klop op de deur en komt er een andere man binnen met een douchekop van de Gamma – het actiemodel van 99 eurocent – bevestigt het gevalletje, draait de kraan open en opeens was het een douche geworden. “Zo dat is ook weer gepiept,” zegt hij en loopt naar buiten. Mijn vrouw staat al te zingen onder de stralen water, met het gordijn open, want de rails waren niet in de reclame.
Het diner maakte veel goed. Een viersterren hotel waardig en een bediening die meer dan goed was. Wij zeiden tegen elkaar als de rest half zo goed was als nu het diner en de bediening is, plakte ik er zelf met secondelijm een ster bij.
In de bar hebben wij een afzakkertje genomen en op eens komt er zo’n mooi pak aanlopen en zegt: “U heeft zoveel pech, de drankjes zijn van het huis.” Ik bedank hem hartelijk en bestel meteen een fijne Franse cognac en een karaf goede rode wijn voor Froukje. Dat hadden wij anders ook besteld, maar nu smaakte het om één of andere reden een stuk beter. Vrolijk en goed gemutst zochten wij de zolder op.
De ochtend trakteerde ons op een stralende zon, alleen onze ruggen deden zeer van de matrassen die jaren geleden eens naast een Auping matras hadden gelegen. Na het plassen, wassen en aankleden daalden wij af naar de ontbijtzaal waar wij een vorstelijk buffet aantroffen. Wij aten iets meer dan thuis en keken onze ogen uit hoe mensen zich gedragen bij een buffet. Het klapstuk was echter een ouder echtpaar die na het ontbijt nog even het buffet bezocht. De vrouw liep voor op en de man stopte van alles in de rugzak van de vrouw. Ze lieten de karaffen met verse jus staan, het was ook maar een kleine rugzak.
De koffie dronken wij in de stad op een terras, vlakbij een museum. Bij de koffie kregen wij een glaasje met een bodempje advocaat en daar boven op slagroom, zalig om de dag zo te beginnen. Froukje ging het museum bekijken en ik bestelde nog een koffie. Naast mij waren twee Duitsers komen zitten en bestelden een glas bier, zo’n halve liter waar je zeker twee minuten langer op het toilet moest blijven hangen, letterlijk en figuurlijk. “Sprechen Sie Deutsch?” Vroegen zij aan de mensen die aan het tafeltje voor hun zaten. De vrouw draaide zich om en zei: “Une peu”, en keek hun verwachtingsvol aan.
Ondanks alles hebben wij een paar heerlijke dagen doorgebracht in en om het hotel. Wij zijn naar het strand geweest, wezen winkelen, musea bezocht, de Keukenhof bewonderd, een dierentuin met een bezoek vereerd en met veel Duitsers gepraat, want er kwamen die week drie bussen vol met Duitse gasten om de Keukenhof te bezoeken. Verder hebben we onze dochter, kleindochter en schoonzoon weer eens gezien. Volgende keer zoeken we toch naar een ander hotel, niet voor de bediening, niet voor het eten, niet voor locatie, maar we willen niet meer op zolder slapen, rustig kunnen douchen en goed kunnen slapen. Die stang waar het douchegordijn aanhing is nu in de aanbieding bij de Gamma, even kwam ik in de verleiding maar ik heb het hotel toch maar niet gebeld. Zij zullen toch ook wel een folder krijgen. Toch?
Geplaatst in de categorie: vakantie
vakantie
467
Geef je reactie op deze inzending: