Buikje
‘Je krijgt toch geen buikje hè?’ Nou ja, ja, nee. Een slecht werkende alvleesklier heeft me altijd behoed voor het ergste. In de ogen van Woemi dan. En van de jongens.
De dokter heeft de pillen opgehoogd. Ik slik nu de dikke. Als het bij die kleintjes was gebleven had ik er nu 12 per maaltijd moeten nemen. Twaalf, dat is meer dan menig hoogbejaarde.
Als ik nu naar beneden kijk zie ik een lichte welving. Woemi kan haar afschuw nauwelijks onderdrukken. Nog net heeft ze zitten likkebaarden bij het zien van de foto’s van de jongens in de Volkskrant. Ook ik zie voldoende aantrekkelijke exemplaren. Dat je dat lekkers voor het leven wil vergiftigen met HIV. Moet je wel volledig gesjochten zijn.
‘Maar ik ben al bijna 40’ verdedig ik me.
Goed, zonder die pillen was ik nu een wandelend lijk geweest. Of dood. In ieder geval ziek, zwak en misselijk. Vettige diarree, te slap om te fietsen. En wat is een leven zonder fiets? Nee, mét is beter.
Toch, het onheil is geschied. Ik kom er vandaag niet in, zoveel is me wel duidelijk.
‘Kan ik me weer door een man laten trekken in de bosjes’ denk ik nog. Zeg niks. Heeft toch geen zin, interesseert haar geen zier. Zolang ik maar niet de een of andere enge venerische ziekte oploop, dat wel. En dat alles vanwege een paar grammetjes teveel daar.
‘Als daar de gemiddelde hulpbehoevende Nederlandse man mee rondloopt kan ik er nog best mee door’ mok ik verder. Voor mezelf dan. Woemi heeft haar bh alweer aan. Voor haar is het klaar.
‘Eerst dat randje eraf, dan praten we verder’. Woemi, een vrouw met principes. En m’n kont ligt al open van het fietsen. Die verdomde Duitse pullen bier ook.
Moeten we maar gewoon gezellig praten. Gelukkig is Woemi een vrouw met een brede belangstelling. Nu we in Berlijn zijn geweest heeft die stad haar bijzondere interesse.
Een stad bijna van de aardbodem weggeveegd, Stunde Null noemden ze het, dertig jaar bijna verdeeld en zonder hart, en kijk nu: levend, groots, werelds, brutaal.
Het zijn de vrouwen die ermee begonnen zijn, in ‘45. De Sovjets verbazen zich erover. De tanks zijn de straat nog niet uit of ze komen uit hun schuilkelders te voorschijn. Pakken bezem, stoffer en blik of iets wat erop lijkt en beginnen. Trümmerfrauen worden ze genoemd. Veilig is het niet. Een straat verder gaat de zinloze strijd nog verder. En voor een Rus is een vrouw, of ze nu Duits, joods of ex-krijgsgevangene is een vrouw. Oorlogsbuit. Voor velen is het teveel. Maar de meesten gaan door. Kloppen zich het stof van de kleren, sturen de kinderen uit bedelen -de Russen zijn gek op kinderen, die krijgen van alles gedaan-, kiezen zich een mooie, sterke of machtige Ivan ter bescherming en gaan ervoor.
Een jongen, het zou haar zoon geweest kunnen zijn, spuit spontaan bij het zien van een mooie blonde. Zo ontsnapt ze aan de verkrachting. Maar ze valt voor hem, en ze beleeft een korte, onmogelijke liefde.
Dat zijn de verhalen die Woemi wil horen. Vrouwen in de hoofdrol, vrouwen de baas. Dan zou alles beter zijn. Ja, ja, het is maar wat je wil geloven. Alleen al op de afdeling valt het aantal uitgekrabde ogen niet te tellen.
Ze laat me haar knipsels zien. Ze heeft al een aardig mapje van bijdragen van Sander van Walsum. Schattig. Gewoon vorige-eeuws geknip en geplak. De foto’s en kaartjes gaan straks ook in zo’n ouderwets plakboek. Ik ook misschien, maar wel nieuwerwets geretoucheerd vermoed ik.
‘Lul niet zo stom.’ Hm, misschien is het toch nog niet zo erg.
‘Beloof je me dat er wat aan gaat doen?’ De bh is al los. Gelukkig, ik heb altijd moeite met die rotsluitinkjes. Woemi heeft gevoelige borsten, ik weet het. Vaak pakt ze mijn hand en legt die op haar warme welvingen. Gewoon zomaar, zomaar en verder niks. Dat is Woemi.
Al komen er 100 MacDonald’s in de Kreuzberg, mij zal je er niet zien. Beloofd.
‘Kom eens eventjes hier’ zegt ze. Hoeft ze niet te doen. Ik ben er al.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: vrouwen
buikje
1.844
Geef je reactie op deze inzending:
En dat waas mag niet helemaal verloren gaan vind ik, het moet een beetje spannend blijven
Een boek zit er wel in, denk ik.