Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Die trouwe tuintafel

Ze staat er nu 25 jaar.
Haar zusje tuintafeltje uit dezelfde familie, is haar voorgegaan. Een rank en kwetsbaar typje. Eén wintertje, voortijdig gaf ze de geest. En dat, terwijl de vakmantuintafelspecialist ons destijds verzekerde: “Deze tafel gaat een mensenleven mee.” Hij zei er alleen niet bij welk mensenleven, want inderdaad onze oude buurman stierf in het korte bestaan van het buitenmeubeltje.
Ruiterlijk gaf de vakman toe dat dit geen goede koop was geweest.
“Ik maak een nieuwe”, zo zei hij, “Van oude eiken planken en zo solide dat je er geen omkijken naar hebt in de volgende tien jaren.” Hij heeft woord gehouden.
De tafel werd gebracht op een platte wagen, met vier man op zijn plek gezet, die ik slim genoeg, van tevoren had bedacht. Onwrikbaar stond zij daar. Tuintafels zijn per definitie vrouwelijk, vonden wij.
Ze stond dus, onverzettelijk. Zelfs een, van tijd tot tijd noodzakelijke schrobbeurt van de stoep, deed haar niet vermurwen, zij stond waar ze stond.
Lompzwaar, degelijk Drents, betrouwbaar en onhandig hoog. Kleine kleinkinderen moesten met een kontje op de zitbanken worden geholpen.
Maar… niks dan lof over ons buitenmeubel. Met acht of tien eraan eten geen probleem.

’s Zomers lang ontbijten, lunchen, barbecuen aan de ieder jaar weer opnieuw gelakte tafel, een feest! Elk voorjaar een krab- en schuurbeurt en zij oogde weer als vanouds. Maar in de loop van de tijd slijt de tafel toch. We krijgen haar niet meer lekker glad. Verregende zomers, kinderen de deur uit, we schaffen ons kleiner en handzamer buitentafeltje aan. Voorzichtig, we willen de oude tuintafeldame niet ontrouw zijn, haar niet kwetsen.
Een vrolijk boeket in het voorjaar, een aantal kalebassen, een stevige pot met violen op haar beschadigde bovenblad, geeft ons meubel toch nog een functie.

Maar de zitbanken worden dof en groen. Zelfs met de hogedrukspuit niet meer schoon te krijgen. Mossen houden van het oude hout. Onderaan het tafelblad groeien de prachtigste elfenbanken. Zelfs een roze-bruin paddenstoelen gezin woont een najaar uit onze tafel.
En we krijgen commentaar. Liefhebbers van nostalgie en óúd roepen: “Die tafel wat een juweeltje, die kan zó in een woonblad.” Dat zijn overigens dezelfde lieverds die ook roepen: “Wat heeft u een mooie tuin!”
Pronte huisvrouwen, die hun grasveldjes bijwerken met een nagelschaartje roepen: “Die tafel, dat is toch geen gezicht, wat een afbraak, die moet toch zeker wel eens weg.”

Natuurlijk doen wij haar niet weg en uit dankbaarheid laat ze zwammetjes groeien uit haar ontelbare poriën. Wit met tere groene nerfjes. Vetplanten laten zich niet uitrukken. Vlaamse gaaien eten hun gestolen poezenbrokjes op de tafel. Drie rode katten slapen dagelijks op ‘t tafelblad. Soezerig rekken ze zich uit in de warme najaarszon.
En op een dag in december, als een grauwe sneeuwklont is weggesmolten, steekt een maarts viooltje haar kopje uit het hout en bloeit tot in april.
Ik waarschuw iedereen niet op de banken te gaan zitten. Niet tegen de tafel te stoten want dan is ze als een schip op zee. Maar ze staat, is bijna nog compleet.

Tot een tijdje geleden. Onze huisopknapper Johan legde een paar dakpannen op de tuinbankzitting. Twee maar ( wat wegen die nou helemaal?). Maar dat was al teveel voor haar. De zitting brak af.

Gaat de vermoste dame nu weg? Welnee, dan moet het nog erger worden.
‘s Avonds laat heeft mijn lief, zorgzaam, een hardhouten balk onder de afgebroken zitbank gemonteerd. Zo kunnen tuintafel, met kattengesnurk, mos, vetplanten en vogelvoer nog weer een jaartje kan blijven staan.
We gaan weer een heerlijke tijd tegemoet!

Schrijver: dieneke smink, 18 juni 2007


Geplaatst in de categorie: feest

1.6 met 10 stemmen 1.959



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
suzanne
Datum:
2 juli 2007
Heerlijk verhaal, zie het zo voor me, laten staan die tafel !!!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)