Mos auqua
VAKANTIE PERIKELEN, MOS-AQUA..
Vroeger vond ik zwemmen net als mijn kinderen heerlijk, nu heb ik het ongeacht de buiten temperatuur altijd koud en vind zwemmen daarom niet zo leuk. Bij onze “gezin's taakverdeling” heb ik dan ook de zwemlessen richting mijn man geschoven, met de woorden; ik doe de balletlessen wel, dit om de taakverdeling een beetje in balans te houden en mijn schuldgevoel af te kopen. Hij vind het prima, neemt zelf ook een frisse duik en gaat met de kinderen spelen. In onze vorige vakanties wilden mijn kinderen vaak zwemmen en had mijn lieve man “zijn” taakje doorgevoerd, waardoor ik heerlijk een uurtje of wat kon mutsen bij de tent, mijn wasje doen of met een boekje een gezellig bruin kleurtje bewerkstelligen aan de rand van het zwembad.
Maar dit jaar hebben mijn kinderen voor het eerst allebei een zwemdiploma en mochten zelfstandig naar het zwembad. Na een grondige inspectie van het bad en de eventuele gevaren zones, probeerde ik ze die ruimte te geven die ze nodig hebben op hun pad naar zelfstandigheid. Eigenlijk vond ik het nog net iets te vroeg en probeerde de horror scenario’s die zich in mijn hoofd afspeelden te stoppen door af en toe stiekem even over de heg te gluren of ging onder het mom van “ja, gezellig” met ze mee. Toch vond mijn dochter dat ik nog uitblonk in mijn zwem afwezigheid en peuterde bij mij de belofte los om mee te gaan zwemmen in het Limburgse zwemparadijs Mos-aqua. Toen ik ja zei leek het nog heel ver weg en op de rand van het zwembad in het Franse zonnetje met ongeveer 30 graden was de belofte ook zo gemaakt, maar wist ik veel dat ik haar moest inwilligen in een met buien doordrenkte magere Hollandse 18 graden.
Omdat ze behept is met het geheugen van een olifant en de vasthoudendheid van een kleine valse pitbull, gingen wij daarom in Limburg onderweg naar Mos-aqua voor de beloofde water sensatie in allerlei glij en wild waterbanen. Gelukkig waren de aantrekkelijke glijbanen en wild water riviertjes van dit zwemparadijs voornamelijk in het overdekte gedeelte gesitueerd, waardoor ik niet de hele tijd blauwbekkend in een handdoek aan de kant stond. Mijn bezorgdheid en de daardoor ontstane onderzoek drang zorgde dat ik "vrijwillig" de eerste water attractie in ging. Het was een twee meter brede glijbaan waar wij met ons hele gezin gelijktijdig naar beneden roetsjten en ongewild boven op elkaar doken. waardoor de voet van mijn zoon hardhandig tegen mijn mond belande, fijn….. dit is dus waterpret dacht ik, terwijl ik met mijn tong voelde of ik al mijn voortanden nog had.
Attractie twee, bleek een krachtige stroomversnelling rondom een soort eiland van blauw geverfd beton en plastic palmbomen. Mijn dochter die haar hoofd net boven water kon houden en om de zoveel tijd met haar voeten een sprongetje op de bodem te maakte om eens een flinke hap lucht te nemen, kon niet op tegen zoveel waterdruk en werd mee gesleurd met de stroom. Het appelleerde aan mijn moederlijke gevoelens haar te willen “redden”, wat na een paar mislukte pogingen onmogelijk bleek te zijn door de kracht van het stromende water. Met lichte paniek gevoelens, flitsten er beelden van de tsunami door mijn hoofd maar ik schudde ze snel van me af, want dit was namelijk leuk. En mijn dochter die inmiddels het halve zwembad had leeggedronken vond dat ook, tenminste dat zei ze, toen ze hevig happend naar adem voorbij kwam drijven. Overigens had ze mijn hulp helemaal niet nodig, redde zich prima en kwam op wonderlijke wijze het water uit, terwijl ik aangezien dit mij niet lukte, gefrustreerd en gedwongen door de kracht van het water aan mijn tweede onvrijwillige rondje begon.
Attractie drie was een woeste, maar daardoor wel de meest aantrekkelijke voor mijn kinderen, die een voorkeur lijken te hebben voor alles waar wij ouders angst gevoelens of afkeur voor hebben. Het was de wildwaterbaan en wild was hij, nog wel het meest te vergelijken met een bobsleebaan die vol met water staat, met dit verschil dat een bobsleeër nog een bakje heeft om zich te beschermen tegen de onzachte aanraking met de wanden. In deze waterbaan bestond de “bescherming” in mijn geval uit mijn vel en een bikini. Wat overigens niet erg handig bleek te zijn, ik had voor deze activiteit beter een bovenmaats badpak aan kunnen doen, maar dit even terzijde en behoeft denk ik verder geen uitleg. Bont en blauw, met twee geschaafde knieën kwam ik door de eerste ronde. Zo volgden er nog vijf, waarna ik het voor gezien hield, met een uitdrukkelijk verbod voor de kinderen om zonder één van ons deze baan in te gaan en gaf de zorgplicht over aan mijn man.
Nog duizelig van alle omwentelingen installeerde ik me met een handdoek in een stoel om me bezig te houden met mijn grote liefhebberij; het observeren van mensen. Het waren de groepjes pubers die mijn aandacht trokken, jeetje…. wat was dit park een broeinest van hormonen! Glimlachend keek ik naar mijn verleden en het voorland van mijn kinderen; meisjes die in kleine bikinietjes door het zwemparadijs paradeerden, hun buik ingehouden en borst vooruit, schijnbaar nonchalant om zich heen kijkend. De jongens, voornamelijk in oversized shorts, reageerden hierop met haantjes gedrag door elkaar onder luid geschreeuw hardhandig kopje onder te drukken. Ik realiseerde me dat ik van mijn kinderen gelukkig nog mee mag en moet en dat ik er maar beter met volle teugen van kan genieten, want ook deze heerlijke tijd vliegt voorbij…
Geplaatst in de categorie: vakantie