Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Een glimlach

De man liep somber te peinzen terwijl hij sjokkend voortliep, omdat hij wist dat hij zijn trein gemist had.
Dit was de druppel die de emmer deed overlopen. Alles werd hem even teveel.
Hij had een heel leven achter de rug, misschien wel 10 x zoveel meegemaakt als een ander.
Toch bedacht hij zich dat iedereen dat wel eens zou kunnen denken.

Juist op dit moment van een kleine depressie gebeurde er een heel bijzonder iets. Hij was haar echt per toeval tegengekomen.
Normaal gesproken had hij er weinig zin in om in de drukte op een terras iets te drinken te halen. Deze keer deed hij het dus wel, maar meer vanuit zijn trieste gevoel, dat hij zelfs de trein had gemist.
Of het zo moest zijn stonden twee mensen van een tafeltje voor hem op en hij nam meteen plaats op de zojuist verlaten stoelen.

Nog geen paar tellen later was ze daar en vroeg ze of de stoel naast hem nog vrij was. Hij keek haar welwillend aan en knikte bevestigend.
Ik moet mijn voeten even rust gunnen glimlachte ze naar hem. Ze had een enorme berg boodschappen bij zich, dus hij kon wel enigszins met haar meevoelen.

Ondertussen kwam een meisje aan hen vragen wat ze drinken wilden.
2 Koffie zei hij spontaan en na een vragende blik op haar, vroeg hij of ze daar eigenlijk wel zin in had.
“Graag”; zei ze, alsof dit de gewoonste zaak van de wereld was, dat hij koffie voor haar had besteld.

Nog geen uur later was hij volkomen vergeten dat hij zich zo ontzettend depressief had gevoeld.
Het leven lachte hem weer toe en dat alles door één glimlach.

Schrijver: Eva Mensch, 10 november 2007


Geplaatst in de categorie: emoties

2.4 met 5 stemmen 423



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)