HEKEL IN HET PARK

(Hekel is een fantasie figuurtje die me mee helpt de boel in balans te houden.....de eerste drie verhaaltjes van Hekel zijn een introduktie van het geheel....Me and Hekel. In de volgende afleveringen zijn we een geheel.)


HEKEL IN HET PARK

Hekel zit met uitgestrekte beentjes op een verveloze houten bank in het park.
Het is een warme herfst namiddag.
Om hem heen overheersen de zilver en grijs tinten.
Een bankje verder op, zo'n 10 meter verder, zit een taaie Slanke Vrouw.
Haar knokige knieën steken, wat brutaal aanwezig, onder een verschoten spijkerrok, vandaan.
Met over haar borst gekruiste armen en ogen dicht lijkt ze ontspannen de warmte van de zon tot zich te nemen.
Plots kijkt ze wat verschrikt om zich heen.
"Pssstt- hé- psssst", sist Hekel nogmaals naar de Slanke Vrouw.
Als ze richting zijn bank kijkt, wuift Hekel.
Dan springt hij op en maakt zich nog duidelijker zichtbaar door de vele achter elkaar gemaakte sprongetjes.
"Kom eens hier- juffrouw- ik wil u iets vragen!" ,tracht hij vriendelijk te schreeuwen.
De Slanke Vrouw met de brutale knokige knieën kijkt amusant om zich heen, dan weer richting Hekel en staat bijna in slow- motion op.
Elegant als een hinde komt de Slanke Vrouw op Hekel af.
"Kom eens bij me zitten",proest Hekel en klopt een paar keer op het hout van het parkbankje.
Ze schokt zich naast hem neer en blijft vriendelijk glimlachend voor zich uit kijken.
"U loopt als een hinde- zeer opvallend- tussen alle plompe figuren," charmeert Hekel verder.
"Ja, dat weet ik," antwoordt de Slanke Vrouw terug en kijkt Hekel met diepe scherpe warme vochtige ogen aan.
"Dat heb ik van mijn vader.'
‘ Die kon ook zo ontspannen elegant lopen.'
‘ Later niet meer.'
‘ Op het einde werd ie een oude versleten man met wandelstok,als het goed met hem ging," rept ze wat schokkend.
Hekel heeft aandachtig naar haar stem geluisterd en denkt:
‘Ze loopt als een hinde en ze praat als een hinde, met die altijd zwoele intonatie.'
Dat houdt Hij verstandiger wijs maar binnen, die gedachten......
"Twee weken geleden is hij gestorven.....mijn vader....." , schraapt ze zwaar verder.
"Sindsdien verlang ik nog meer naar rust...Maar de wereld draait zo snel- ze zien het niet."
"Ach, ach, wat een zware toestand," stokt Hekel gemeend.
"Ja, dat is het juiste woord, zwaar,' zucht de Slanke Vrouw na.
Inmiddels is Hekel geruisloos opgesprongen en op haar knokige knieën terechtgekomen.
Ze pakt hem, zonder enige aarzelingen met beide handen vast, tilt Hem omhoog en kust zijn ronde voorhoofdje.
Als Hekel zijn verlegen geworden hoofdje weer recht trekt en de Slanke Vrouw met de scherpe ogen aan kijkt- zie je de ontstane twinkeling tussen beiden.
"Kom " zegt Hekel resoluut, "Draai me om- dan aanschouwen we samen de kleuren".
Hekel -nu warm in haar schoot genesteld.
En zitten ze lang.
Aanschouwen de kleuren.
Ze zien het grijze oude roze van het riet.
Het zilver grijs geworden groen van de wilgen.
En soms wat goud- oranje- blinkend.
Het natte spoor op het gezicht van de Slanke Vrouw- met de zwoele intonatie- droogt vanzelf- naar mate de tijd verstrijkt.

Hekel Park Park

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.7 met 3 stemmen 522