Blz. 1 DE MAN DIE ZICHZELF NIET HEEFT

Zodra zijn lijf wakker wordt vallen er prompt niets zeggende woorden uit zijn mond. Het maakt hem niet uit of de ander naast hem nog in een diepe slaaproes ligt. Daar bekommert hij zich niet om. Hij opent zijn mond en werpt klakkeloze geluiden door de stilte.

Alleen als de slaap hem 's nachts wurgt worden de woorden naar de stilte geduwd en krijsen ze binnendsmonds verder in zijn met watten doordrenkte hoofd. Daarvoor is het eindeloos van je ‘tuuttuuttuut' of van je ‘toktoktoktok'.
De ontsnapte keelgeluiden zijn niet eens blij bevrijd te zijn. Het maakt immers niet uit wat er gezegd wordt en vallen ze een leven lang in de echo van de herhaling.

Wikken en wegen is er in dit spel niet bij. Dat kent de ratel niet; zolang hij maar kan springen en hakketak zinnen kan versnijden is er geen vuiltje aan de lucht.
Dat daardoor zijn lippen dun zijn versleten en mensen gillend weglopen, zich verslikken in eigen zuchten, doet blijkbaar ook niet ter zake. Het valt de man met het watten hoofd niet eens op. Alleen tikt de eenzaamheid, nu hij steeds meer in de ouderdom gevangen blijkt, telkens frequenter op zijn schouders. Er drukt zelden nog iemand op de bel om door de deur van zijn leven naar binnen te lopen. Bang gevangen te worden genomen door de ratel die zijn mond overgenomen heeft.

Het lijkt er zelfs op dat de collectanten hem over gaan slaan, daar je met bus en al over de oevers van zijn leven naar binnen wordt gesleurd en je jezelf moet loshakken uit de eenzijdige communicatievorm die alle stroming losrukt, soms dood of zelden fonkelingen in ogen schenkt.
De man die zichzelf niet heeft, is eigenlijk heel bang om naar zijn eigen binnenste te kijken. Laat staan naar de binnenstem van de ander.Zoiets komt helemaal niet ‘im Frage'.

Luisteren is zo wie zo een taboevorm in het vocabulaire van de ratelmond.
In het begin van een ontmoeting trappen mensen nog weleens in traumatische verhalen of de streling van een gewonnen muziek prijs. Dan klapperen de oren gewillig mee met medelijden en vleugjes roem die flink geschift op de room van het leven blijkt te drijven.
Je hoort immers dezelfde klanken bij verre familieleden van de man, wat bewijst dat het rateleuvel goed doorbakken in de genen blijkt te zitten.
Nou, dan weet je wel hoe laat het is!
Tijd om te vertrekken!

Man ratel ratel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.9 met 7 stemmen 1.410