Rent-A-Camel
“Pap, mogen wij ook een keer op een kameel?” vraagt Charlotte aan haar vader.
We komen van het strand af gewandeld en zijn op weg naar de vacantie-appartementen als we via de duinen de sjofel geklede en dienovereenkomstig voortsjokkende kamelenverhuurder tegenkomen. Aan een touw sjokken loom achter elkaar drie kamelen, volgens mij zijn het dromedarissen, voort. Bovenop de bult zit op een niet nader te duiden zitje een reiziger terwijl aan de zijkant van de kamelen twee stoeltjes hangen met daarin mensen die blijkbaar ook willen weten hoe het is om een ritje per kameel te maken.
“De kamelen hebben gaas om hun mond oop”, stelt Charlotte met enig afgrijzen vast “en ze stinken”, vult ze, haar neus demonstratief dichtknijpend, aan. Ik beaam het en leg haar uit, dat kamelen nogal eens humeurig kunnen zijn en dat ze dan de neiging hebben om te spugen of te bijten. Kleindochter ziet de karavaan geïnteresseerd maar met een gezonde portie scepsis aan zich voorbij trekken. “Kom Lot”, zeg ik tegen m’n kleine huppeltutje, “laten we meelopen, dan kun je zien, hoe de kamelen op de grond gaan zitten om de mensen eraf te laten”.
We lopen in het sjok-sjok-sjok-tempo van de kamelenmeneer en de kamelen mee naar het strand, waar het begin- en eindpunt van de rit is. Voor de volgende rit staan alweer zoveel mensen klaar, dat de bezettingsgraad opnieuw honderd procent zal zijn. Op aanwijzing van de kamelenverhuurder zakt elke kameel op zijn (of haar) beurt éérst door de voorpoten, dan door de achterpoten, waarna de zittende mensen af- en de staande mensen op- kunnen stijgen. In het Duits, dat is in deze touristische contreien de meest gangbare taal, vraag ik de kamelenmeneer hoeveel een ritje kost. “Kinder, sechs Euro. Erwachsene, acht Euro. Dauer, zwanzig Minute”, klinkt het geroutineerd terug. “Danke”, zeg ik en loop met m’n kleine lief terug naar ons eigen gezelschap waarmee we onze wandeling naar de appartementen voortzetten. Bij de appartementen gaan we ieder ons weegs en omdat we de tijd aan onszelf hebben en van het zalige niets doen op het strand toch vermoeid zijn geraakt, houden we een uitgebreide siësta en wat gebeurt ... ?
Ik val in een diepe slaap en droom van een kamelenmeneer. Een man die hier op het eiland een gigantische hacienda bezit en zich rotlacht om het volk dat hem, in zijn afgedragen kloffie, iedere dag weer van een aangename hoeveelheid Euro’s voorziet. Badend in het zweet schrik ik om half zes wakker. Het bed naast mij is leeg. Mijn vrouw is al opgestaan. Ze blijkt op het balkon te zitten. Ik douche en droog me af en terwijl ik dat sta te doen herinner ik me ineens mijn droom en meer in het bijzonder de kamelenverhuurder uit die droom. Zodra ik klaar ben met afdrogen, loop ik de trap af de woonkamer in waar ik een velletje papier pak om een paar eenvoudige rekensommetjes te maken. De kamelenverhuurder vangt, dat heb ik kunnen constateren, zijn dagelijkse nering aan tussen 11.00 en 12.00 uur en meestal stopt hij rond de klok van vieren. Per keer kan hij op een rondritje van 20 minuten 9 mensen meenemen. Tussen elke rondrit neemt meneer een pauze van een kwartier / twintig minuten. Uitgaande van een maximale bezettingsgraad levert dat het volgende omzetplaatje op, waarbij ik aanteken, dat ik voor het gemak uitga van een gemiddelde begintijd van 11:30 uur en een gemiddelde eindtijd van 15:30 uur.
Reken mee en huiver: Bij een dagelijkse werktijd van 4 uren / 2 rondritten per uur / 9 personen tegen een gemiddeld tarief van 7 Euro per persoon / per rit betekent dit een dagomzet van totaal 504 Euro, oftewel 3.528 Euro per week, oftewel 183.456 Euro per jaar. Nu is dit een berekening op basis van een maximale bezetting en dat is natuurlijk niet reëel. Laten we derhalve een meer dan veilige correctie aanbrengen en uitgaan van een bezettingsgraad van 50%. Dan blijkt, dat je voor gemiddeld 2 uurtjes werken per dag, met 3 van die slome duikelaren achter je aan, bijna twee ton in je zak kunt laten glijden. Ja U leest het goed en probeert U er maar eens een speld tussen te krijgen. Ik vrees dat dat niet lukt. Tenzij U bezwaar maakt tegen de gecalculeerde 7 daagse “werkweek” en de niet in aanmerking genomen vacantie-/ en nationale feestdagen. Maar zelfs als ik daarvoor een correctie zou aanbrengen dan is het nog steeds zo, dat de kamelenmeneer zich een inkomen verwerft waarvoor heel veel vacantie houdende mensen zich uit de naad zouden moeten werken en dan heb ik het maar niet over het feit, dat meneer geen vervoerskaartjes uitreikt, waarschijnlijk nog nooit heeft gehoord van het voeren van een sluitende boekhouding, dat de omzet bijgevolg netto is en dat meneers lievelingskleur, maar dat zal U inmiddels niet verwonderen, zwart is.
Begrijpt U waar ik heen wil? Precies, naar Fuerte Ventura. Om daar een kamelenverhuurbedrijfje te beginnen. Met een openluchtkantoortje in de schaduw van een waaierpalm, met uitzicht op zee. Mocht u in de toekomst ooit in de buurt zijn, kom langs. Over de ritprijs worden we het vast en zeker eens.
kpnplanet.nlGeplaatst in de categorie: geld
Rent-A-Camel
1.162
Geef je reactie op deze inzending: