Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Bril

Mijn echtgenoot is met de jaren steeds minder gaan zien. Uiteinde­lijk was het zelfs zo slecht met zijn ogen gesteld dat hij een bril moest. Die heeft hij nu, van het ziekenfonds wel te verstaan. Niet bepaald een fok om mee te pronken, maar hij doet het ermee. Tenminste, dat dacht ik. Na amper twee dagen ermee gelo­pen te hebben deed hij hem reeds af. Met geen paard is hij ertoe te bewegen de bril weer op te zetten. Kunt u mij vertellen hoe dit komt?

Bomans:
Ja mevrouw, dat kan ik. Het zit namelijk zo. Zoals u ziet draag ik zelf óók een bril. Ik ben er geenszins trots op, maar 'k kan nu eenmaal niet zon­der. Dat geeft in mijn geval ook niet. Ik ben gewend een bril te dragen. Al vanaf m'n derde levensjaar kijken mijn ogen door op scherpte gesle­pen glazen. Bij uw man is dat mijns inziens anders.

Als ik u aanschouw denk ik dat uw man stilaan tegen de zestig loopt. Om op die leeftijd aan een bril te moeten wennen is niet niks. Ook al is hij inmiddels half zo ijdel als toen u verliefd op hem werd en verkiest hij tegenwoordig Sport in Beeld bóven het Sport­katern van de zaterdag­se courant; uw echtgenoot beseft verduveld goed dat 'het moeten dragen van een bril' de eerste tekenen zijn van het naderende verval, behorende bij de zogenaamde oude dag. Hij wil zich daar echter niét zomaar bij neerleggen. Zolang jongelui in de bus niet hof'lijk voor hem op­staan en bank-employees niet luider praten wanneer ze hém iets willen verduidelijken, zolang zal uw man zich verwe­ren tegen al wat hem in zijn ogen 'bejaard maakt'.

Ik kan u zeggen: dit verzet duurt zeker nog 5 jaar. Daarna pas zal hij in z'n lot willen berusten. Tot die tijd moet u, mevrouw, rekening houden met zowel kleine stuiptrekkingen als grote tegen­stribbelingen. Hij wil letterlijk niet onder ogen zien dat hij twee keer de leeftijd van jullie zoon heeft en zelfs twaalf maal die van zijn oogappel, jullie kleindochter. Voor­ts wenst hij niet te ontdekken dat ook de vrouw van zijn vroegste dromen de rimpels van een oma heeft gekregen. Dat hij bij zich­zelf de plooien moet effenen om zich glad te kunnen sche­ren, is iets dat aan hem knaagt. Hij wil vooralsnog van niks weten, gedraagt zich narrig.

Houdt u echter moed! Op een dag zet hij zijn bril voorgoed op, leest hij een reis­folder en zal hij zeggen: kom lieverd, we moesten dit jaar maar eens overwinteren in Zuid-Afrika. Als u hem dan vraagt waar­om, zal hij antwoor­den: ook al worden we zichtbaar ouder, we zijn nog iets te jong voor een griep­prik, niet?


Ik schreef dit in een poging om
iets van 'Kopstukken', met daarin
o.a. Godfried Bomans, te imiteren.

Schrijver: Wijnand Keesmaat, 18 maart 2008


Geplaatst in de categorie: huwelijk

3.4 met 24 stemmen 621



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Hans Anders
Datum:
3 maart 2009
U bent er m.i. in geslaagd Bomans prima te kopiëren. Of is het imiteren? Goed verhaal.
Naam:
A.de Vogel
Datum:
13 februari 2009
Ik vind 'De oude soldaat' ook beter, krachtiger, maar dit verhaal is zéker helemaal in de stijl van Bomans geschreven. Knap geschreven.
Naam:
Lode
Datum:
3 augustus 2008
Wat mij betreft bent u erin geslaagd Bomans te imiteren, maar wel met ,,de oude soldaat''. Prima verhaal.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)