De zee
Ik was alleen en zij waren met honderd
plotseling zag ik er duizenden, het leek
gisteren dat we hetzelfde dachten. en nu
zijn ze mijn vijanden? landgenoten van
De zee
mij…ik wèèt het, ze ruiken mij alsof ze
speurhonden zijn. ze zien met de scherpe
blik van de adelaar. en ik ren, al dagen..
laat me, laat me vrij! ik hoor mijn adem
De zee
ze schuurt. ze willen mij vinden, het maakt
niets uit hoe lang het duurt. zèlfs als ik mijn
mijn naam zal veranderen, dan zullen ze wel
weten wie ik ben en ook een ander uiterlijk
De zee
zal ze niet imponeren. Het doet er niet toe: ik
slaap met èèn oog open, steeds op mijn hoede
maar nergens voel ik me meer veilig. Zal men
mijn familie met rust laten? tót ik weer voor
De zee
ze kan zorgen, zal ik ze hier achter laten ..Ja,
met een bevreesd geweten. ik heb ze ooit toch
mijn ziel getoond, men heeft mij nietig gezien,
gekleurde emotie komt vrij…want na alles te
hebben
De zee
gezien…scheen het nooit genoeg. Ze willen
mijn leven, mijn ziel, mijn bloed. En opeens in
verte zie ik de zee, zo dichtbij …na al die dagen
en nog langere nachten, van niet verder kunnen
De zee
eindeloos wachten, ik zal kruipen: want ik ruik
het water en het leven en uiteindelijk, weiger ik
de vijand mijn hart en ziel te geven. En ik tors
de vrijheid op mijn schouders en ik schreeuw…
De zee
Geplaatst in de categorie: actualiteit