Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Vrijheid

Het geluid van sirenes komt van alle kanten. Ik wil dat het niet echt is, maar het is wel echt. Hij omhelst me en zegt dat het wel goed komt. Hij rent weg en ik ren mee. Hij wordt kwaad en stuurt me terug. Ik moet huilen, hij moet me beloven dat hij geen domme dingen doet, dan ga ik. Hij lacht en zegt dat hij nooit domme dingen doet en ik weet dat dat niet waar is.
Ik weet niet waar ik heen moet, ik ren niet, dat staat verdacht. Ik loop terug naar de plek waar we net nog stonden te roken en vis mijn schoenen uit een plas.

Hij had daar niet moeten zijn, maar ik was zo blij hem te zien. Ik stortte me in zijn lange armen en hij trok mijn pet van mijn hoofd en kuste mijn kruin. Ik vroeg of hij verlof had en hij bevestigde dat. Toen was het even stil. Ik wist dat het niet waar was want het gebeurde op een dinsdag. Godverdomme, je wilt er toch een keer uit of niet soms?
Hij zei dat het niet uitmaakte, dat hij zijn hele leven gevangen was en dat dat ook zo zou blijven. En ik wist het. Hij is maar tot zijn twaalfde 'vrij' geweest. Het werd donker. Hij tilde me op het muurtje en vroeg hoe het met me ging en ik zei dat het goed ging. Hij trok mijn schoen uit, gooide hem over de muur en vroeg het nog eens. Ik moest lachen en zei dat het goed ging. We lachten samen. We maakten ons zorgen over elkaar, voelden ons broer en zus.

Ik vroeg hem wanneer hij terug zou gaan en hij zei dat hij de vrijheid zou nemen zolang hij die had. Ik vroeg hem waar hij ging slapen en hij wilde het niet zeggen. Hij vroeg waar ik sliep en ik vertel het hem. We zaten wat, lachten wat, rookten wat. We fantaseerden over vrijheid en betere tijden. Toen huilde hij, op zijn manier, hij had spijt van iets wat hij niet wílde doen. Hij heeft het toch gedaan, hij kende hem niet eens. Nog zes jaar te gaan.

Ik slenter naar huis en volg wat er gebeurt op een politiebakkie zoals er veel zijn in deze buurt. In die donkere kamer hoor ik hun stemmen. Ze gebruiken honden en ik moet huilen. Dan is het stil. Ik ben weer alleen, draai het bakkie uit. Jouw vlucht is abrupt gestopt.

Het was de laatste keer dat ik je in vrijheid ontmoette. We vingen elkaars gedachten en omhelsden elkaars hart. Een paar jaar later vinden ze jou, in je cel, dood.

Met een nieuw verlies op de loer herlees ik onze brieven door jouw zonnebril. Ik lach om je en ben boos. Ik vraag me af wat vrijheid is en besluit dat vrijheid alleen bestaat als je haar niet probeert te vangen.

Schrijver: Christina Kremer, 13 juli 2008


Geplaatst in de categorie: vrijheid

2.6 met 5 stemmen 482



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)