Jerney
Het zal ergens rond 1970 zijn geweest. Ik had net verkering met mijn vrouw, dus in elk geval nog voor de opkomst van de “relatie”. We waren in Club 1-9-2, een discotheek in Den Haag voor een optreden van de popgroep Earth & Fire, met als eye-catcher de leadzangeres Jerney Kaagman. De hele club was niet meer dan een halfduister zaaltje met een podium. Bijna vier uur staan wachten in een poel van bier en glasscherven, wat misschien wel een voorbode was van de moderne tijd.
Eind jaren zestig was het publiek bij een popconcert eerder relaxed onder invloed van de pas ontdekte chemicaliën, maar hier brak plotseling juist de hel los bij het opkomen van de band. Nu weet ik dat hagenaars grofgebekt kunnen zijn, maar voor Jerney gingen registers open die ik nog maar net in het woordenboek was tegengekomen. “Jerney!!! Ik wil met je n...<piep>!!!” en meer huldeblijken van dat kaliber, en ik was met stomheid geslagen. Dit publiek had alle fijnzinnigheid van een bulldozer.
Zelf was ik niet direct een brave Hendrik, maar op dat moment voelde ik me ineens nog zo’n groentje, zo’n gymnasiale nerd, zo’n klassieke malloot. Kortom, zo’n Lulletje Rozewater temidden van een stelletje beesten. Kennelijk was er meer tussen hemel en aarde en de discussie over wat kon en wat niet kon was die avond voorgoed achterhaald: Alles kon!
Jerney zelf onderging de adoratie als de ongenaakbare diva op de posters. Een paar benen waar je je ogen op verstuikte, die begonnen ergens bij de naaldhakken maar je had geen idee of en waar ze ooit nog zouden ophouden. Totdat een van de fans daar uitsluitsel over gaf en riep: “Jerney!!!... Ik ken lip-leeezuuuhhh!!!”. Toe maar, die kon er ook nog wel overheen. Dit werd uiteindelijk zo’n optreden, waarvan het publiek mij meer is bijgebleven dan de artiesten zelf.
Een paar jaar geleden zag ik een aflevering van het programma Idols. Jonge mensen, al dan niet begiftigd met talent, werden na een korte performance beoordeeld door een panel van deskundigen, waaronder Jerney Kaagman. A capella zingen is nog een kunst, doch het panel toonde zich meedogenloos op het beschamende af en jammer genoeg ook nog tot groot succes bij de kijkers. Maar uitgerekend het commentaar van Madame Kaagman deed voor mij het licht uit.
De trut! De onvoorstelbare trut! In haar hoogtijdagen absoluut garant voor een diepe indruk, maar nu niet eens meer voldoende voor een deuk in een pak boter. Terwijl de Stones en Golden Earring nog steeds succes hebben en ook altijd juist waardering opbrengen voor jeugdig enthousiasme, kraakte dit stuk vergane glorie jongelui af die tenminste nog de moed hadden om te dromen. Zoiets kan je eenvoudigweg niet maken.
Sorry, Jerney, maar ik stel voor dat we het bij de herinnering houden. Het was zondermeer leuk, maar je hoort ook te weten wanneer het leuk genoeg is geweest. En wat mij betreft, was dat toch echt al heel lang geleden.
yahoo.comGeplaatst in de categorie: muziek
memoire
343
Geef je reactie op deze inzending: