Kerkorgels en melkemmers

(voor Victor Hugo)

Hij was een opgejaagd paard, dat zichzelf moest temmen met verdovende middelen (de brave wereld verstikte hem op allerlei manieren), er galmde geen vreugde meer in zijn glazen heelal, de dansen waren gedanst, de liederen gezongen.
Hij had aan de bevallige Eros geen boodschap meer en Thanatos, die sluwe vos, keerde hem de rug toe. Hij stampte kwaadaardig met zijn voeten, maar zelfs de wormen stopten dopjes in hun oortjes, wilden niets meer van hem weten. Zijn bizarre hel barstte los! Ik vermoed,dat de lompe aarde wachtte tot zijn wankelende woudreuslichaam als een argeloos schaap in het drijfzand omkwam (de dodelijke tragiek van onstuitbare superhelden).
Er was slechts weemoed, hartvermorzelende weemoed, met brandende dynamietstaven in de gedecoreerde hartzalen, die hij druppel voor druppel plengde met gitzwarte wijnen, maar alle wijnen waren gedronken en nieuwe wijnen bevatten al jarenlang het sluipende gif van verslagen muzen.
Zijn wildste passies heeft hij gevonden in de verzonnen personages, eerst de papieren, daarna die van vlees en bloed in zijn beroemde chambre de l'amour, totdat de obsessieve kamers van beukende fantasie en werkelijkheid griezelig vermengd raakten, maar in Huize Psychose wist hij blindelings de onderaardse vluchtwegen achter de geniale draaiportretten vol spinnewebben.
Zijn veilige paleis in de hoek van het imposerende plein ademde een bonte sfeer van decadentie, sprookjestaferelen en aristocratische geheimzinnigheid. Er was een trede voor trede van hunkering bezielde trap om verliefd op te blijven, als de ronde, sappigste heupen van de bevalligste godinnenkoningin. Bij het klimmen van de zwoegende jaren daalde de gloed van de inmiddels versleten radar, stroomden de edele sappen stroever, maar oude bomen, diepere wortels, machtiger beelden. Hij naderde het tijdperk dat vrouwen gingen vechten als ridders, hij versmolt als waardeloos, roetzwart krantepapier. Het bijtende verdriet van dichte deuren tussen open geesten. Het verwoed kokkerellen van zware, delicate gerechten. Bizar als de troost van opium. Bevlekt met monsterlijke zweren (van de trotse dandy,van de oude wijsgeer) nam hij keer op keer de loodzware pen ter hand om zijn wrede noodlot af te wenden en er waren talloze engelen (echt niet de minsten), die zijn obscure lot verlengden met de zonnigste fantasieën, hoogstintelligente verdraaiingen, diepbedroefde therapieën, als - jawel - vallende melkemmers in sombere kathedralen tijdens een oorverdovend orgelspel van satan (laat al die registers nou eens open staan!). De hemelse melk spoot uit weerloze, vrijgevige borsten, maar hij verdronk erin als een reeds dronken rat in de gore champagne van gedistingeerde graven. Ach,grootste makker van de Armen en de werkelijk misdeelden, Godheid van God, hoe armzalig was niet jouw mensvernietigende, uitgezogen geest!
Rust op die verdomde spijkerbedden, mijn vrijmoedige vader en droom in zoete weelde, in aardloze weelde.

Kerkorgels en melkem Hugo Victor weelde

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 4 stemmen 158