Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het huis en Roos en Piet

Melissa werd wakker door een amechtig kuchende automotor, gevolgd door uitlaatknallen.
De plek naast haar in het grote bed was leeg. In de badkamer hoorde ze watergeruis en vloeken. ‘Kutmesjes. Ik ga een shaver kopen.’

Ze deed het raam open en zag een verveloos bestelautootje. Op de motorkap was een afbeelding van een grote roos met daaronder in kleine letters “en Piet”.
Roos keek naar boven en zag het verfomfaaide gezicht van Melissa.
‘Goede morgen, juffrouw Melissa. Lekker geslapen?’
Terzijde naar Piet: ‘Ze heeft de flanellen aan.’
Die bromde: ‘Ach, geduld dient de mens.’ Zijn metaforen lieten te wensen over.
Roos, die langdurig gehuwd was met Piet, liet een correctie achterwege. ‘Ik bedoelde, Piet...’
Piet hief waarschuwend de hand. ‘Ik weet het. En de juffrouw ook, vrees ik.’
Roos deed er het zwijgen toe, maar keek besmuikt naar Melissa’s nachtdracht.

Moeizaam kwam Piet uit het voertuigje en betrad omzichtig het grind. Hij keek nu ook naar boven. ‘Ik heb moeilijke voeten’, legde hij uit ten behoeve van Melissa.
Roosje had daar geen last van. Monter pakte ze emmer en bezems achter uit de auto.
‘We beginnen met de Biedermeier, Piet.’
Piet knikte berustend. ‘Ik heb verse zweepjes bij me.’
‘Piet!!’
‘Geintje, mevrouw Sonneberg, geintje.’
Roos, die minder op de hoogte was van het vaderlandse culturele erfgoed, liet het lopen.
Albertus voegde zich naast Melissa aan het raam..
‘Môgge, Roos. Môgge, Piet.’
Die bromden een soortgelijk geluid terug en gingen aan de slag.

Melissa keek verbaasd opzij. ’Wat heb jij nou gedaan?’
‘Hoezo?’
‘Nou, helemaal glad geschoren.’
‘Ja, doe ik eens in de twee dagen. Het is geen echte baard.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Het is een designer’s baardje. Die mag niet langer dan twee dagen staan, anders wordt het een echte baard. Dan is het niet achteloos meer.’
‘Zou je misschien best staan.’
Albertus keek enigszins verlegen. ‘Nou nee, een beetje vlassig. Laten we maar naar naar beneden gaan. Roos neemt altijd een lekker ontbijtje mee.’
Altijd? Ach, laat ook maar, dacht ze. Roos met haar voorzienige blik en onvermoede diepten zou wel weten wat ze deed.
Maar het ging allemaal wel hard. Ze kon maar beter een stop-knop inbouwen bij haar recent getrokken plannetje.
Ze liep naar beneden, richting koffiegeur. Die bleek in een tuinkamer te ontspringen. De deuren naar de tuin stonden open en een gekwinkeleer van jewelste was hoorbaar. Op het gazon stond Jantien. Ze liep er naar toe.
‘Hoi, Jantien, ben jij de tuinman aan het helpen?’
De geit keek haar afstandelijk aan. Het baardje ging langzaam heen en weer met het kauwen.
Weer een baard. En nog wel van een vrouw ook. Ze had geen zin om met een geit te wedijveren en liep terug naar de tuinkamer.
‘Niet echt een hartelijke geit.’
‘Komt wel, als ze je een beetje leert kennen.’

Watte? Leren kennen? Toekomst? Dit verdiende aandacht. Echter eerst maar zich gewijd aan de croissants en koffie.
‘Zeg.’
‘Ja.’
‘Wat is de Biedermeier?’
‘Weet je dat niet? Dat is een binnenhuis-architectuur stijl.’
‘Ja zeg, ik ben niet idioot. Ik zei “de” Biedermeier. Met “de” ervoor.’
Albertus keek niet begrijpend.
‘Roos had het over “de” ……. ‘
Albertus hief de hand op.
‘Hou maar op, ik weet het al. De sex-heren hebben elk van de kamers een eigen stijl gegeven. Classique, op z’n Frans. Jugendstil. Carmiggelt-kroeg. En dus Biedermeier, met van dat bloemetjes-porselein en nog een lampetkan ook. En een kamerpo.’
‘Moet je het daarin doen?’
‘Als dat je on turnt.’
‘Hoebedoelu. Onturnt?’
‘Opwindt. In het Engels: to turn on. Dat moet jij op de Gracht toch wel eens gehoord hebben.’
‘Oh. Jawel. Maar meer in ontkennende zin. Zo van: rot maar op, you don’t turn me on.’
‘Oh. Ja. Wat turns je dan wel on?’
Melissa trok een nuffig gezicht. ‘Ja zeg, doe me een lol. Onder de croissants. Je belt de sex-heren maar voor ander gezelschap.’
Toch moest ze haars ondanks lachen. ‘Volgens mij ben jij hartstikke knettergek.’
Ze voelde plotseling iets nats tegen haar hand. Ze keek naar beneden en zag Jantien, die haar lippen tegen haar aan duwde.
‘Je bent in genade aangenomen. Ze heeft ons horen lachen en dan weet ze dat het goed volk is.’
‘Slim beest.’
‘Messcherp. Net als Tante. Nou Jantien, zo kan-ie wel weer. Terug naar de tuin jij.’
Ze vertrok gehoorzaam naar de groene verten.

Melissa dronk genietend van de sterke zwarte koffie.
‘Lekker Roos. Daar komt een mens helemaal van bij. En je croissants zijn helemaal het einde.’
Roos glunderde. ‘Dank u wel, mejuffrouw.” Haar eigen grapje.
‘Zullen we op het terras gaan zitten, Mel? Ik heb zin in een peuk, maar ik mag van Roos niet in de tuinkamer roken.’ De eerste keer, dat Albertus zijn eigen versie van haar naam gebruikte.
‘Ja. Gezellig.’
Behendig draaide Albertus de sigaret en stak die op. Weer de zoetige geur.
‘Ik wil er ook wel een.’
Hier moest Albertus ernstig van hoesten.
Ze haalde haar schouders op. ‘Ja, wat denk je, elke avond op de Gracht in de kroeg.’
Albertus schudde even het hoofd en draaide er toen ook een voor haar. ‘Nog meer ….. ‘
‘ ………. aberraties? Nee. Een drankje op zijn tijd, maar met mate. Ik heb een zwak gestel.’

Albertus keek nog eens naar de volle vormen van zijn gast en dacht er het zijne van. Hij had de avond tevoren twee lege flessen moeten wegzetten.
Roos en Piet kwamen naar hen toe.
‘Meneer, hoe doen we het met de inrichting. Daar hebben we geen verstand van. Alles is schoon en de speeltjes hebben we in de kelder gelegd. Je kunt er beter mee dan om verlegen zitten, zeg ik altijd maar.’
Albertus schoot overeind. ‘Roos!’
‘Excuus, meneer Albertus.’ Ze trok preuts haar schort recht.
‘Oh ja, voor ik het vergeet, juffrouw, zal ik het grote bed weer opmaken?’ En liep naar binnen.

Melissa keek Albertus aan en hij haar. Ze trokken hun schouders op. Unisoon zeiden ze: ‘We zien wel. Jij nog koffie?’

Schrijver: hendrik
Inzender: Hendrik Laanen, 24 april 2009


Geplaatst in de categorie: welzijn

2.0 met 1 stemmen 249



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)