De rotspunt.
Badend in het zweet en nog helemaal ontdaan werd ik half wakker. Dit was de meest lucide droom die ik ooit had meegemaakt. Ik voelde meteen dat deze aanschouwde gebeurtenis niet zomaar een droom was, maar een voorspellende zienersblik. Zoiets was mij nog nooit overkomen. De echtheid van het gadegeslagen voorval was indrukwekkend van kleur, scherpte en een duidelijke herkenning van mij bekende figuren.
Ik was niet alleen de observator, maar voelde ook de pijn en machteloosheid van de twee slachtoffers en hun achter gebleven twaalfjarige dochter met haar fototoestel nog in haar handen, roepend met een Vlaams accent. Ik sloot opnieuw mijn ogen en de beelden van zo-even kwamen weer tevoorschijn. Ik zag de plaats van de afgebroken rotspunt en hoorde het deinende gegil van het kind dat het zonnige berglandschap overstemde en de natuur liet huilen in stilte. Ik wist niet waar ik was maar Kroatië of Turkije kwam intuïtief bij mij door. Oprollende regenbogen absorbeerden de kleurenpracht en de duisternis deed zijn intrede voordat ik voor de tweede keer wakker werd.
Mijn beschreven droom was zo echt geweest dat ik de gehele dag bezig ben geweest dit fenomenale gebeuren een plaats te geven in mijn nieuwe leven na het gedroomde voorval. Deze voorspellende ervaring wilde ik delen met mijn liefdespartner en haar vragen wat ik met deze informatie moest doen. Ze adviseerde mij om dit met de in de droom herkende figuren te bespreken. Ik vertelde haar dat ik mijn collega uit de droom slechts van gezicht kende en eigenlijk weinig contact met hem had. Nou, zei ze, nodig hen dan uit om ’s avonds een wijntje bij ons te komen drinken. Dat gebeurde en op een avond in mei zaten we buiten op het terras. Het gesprek ging over koetjes en kalfjes, onze hobby’s,werk en onze kinderen. Zij vertelden ons dat ze één dochter van twaalf hadden en helaas niet meer kinderen konden krijgen t.g.v. een gynaecologisch probleem.
Ik vroeg hen waar ze dit jaar op vakantie naar toe gingen. Mijn collega antwoordde: naar Kroatië. We gaan een tocht maken door een natuurpark langs het Dinara bergmassief. Ik aarzelde even en vertelde toen het verhaal van mijn levensechte droom en de ware reden dat ik hen had uitgenodigd. Nadat ik was uitgesproken was het even stil.
Onze nieuwe kennissen begrepen mijn aanvankelijke aarzeling voor deze ontmoeting, maar waren allebei blij met deze afschrikwekkende informatie. De rest van de avond werd over spirituele zaken en luchtiger voorvallen gesproken. Toen ze na middernacht vertrokken was ik blij en opgelucht dat ik de stoute schoenen voor dit gesprek had aangetrokken en tot een bevredigend geheel was gekomen met onze nieuwe vrienden.
De vakantie in juli naar Kroatië zou niet worden geannuleerd, maar er zouden geen foto’s bij ravijnen of rotspunten worden gemaakt. De droom die zoveel impact op mij had gehad was geleidelijk uit mijn hoofd verdwenen.
Op 22 juli ontving ik een telefoontje van een totaal aangeslagen en ietwat verward sprekende collega die me vertelde wat er enkele uren tevoren was gebeurd. Nee, er was niets met henzelf gebeurd, maar met een Belgisch echtpaar, dat ze de avond tevoren in het hotel leerden kennen en met wie ze samen die dag een bergwandeling zouden gaan maken. Ze hadden ook een dochter van dezelfde leeftijd. Tijdens de wandeling werd stil gestaan bij een prachtig uitzicht over het beneden liggende dal. De dochter van het Belgische stel nam een foto van haar ouders, die aan de rand van het ravijn stonden.
En plotsklaps zonder enige voortekenen stortten zij om laag doordat de rotspunt was verschoven of afgebroken. Het was afschuwelijk en mijn collega begon te huilen door de telefoon. Hij stamelde: ”ik had ze niets verteld over jouw droom“ en iets van: ”de politie is nu bezig met onderzoek”.
De verbinding werd verbroken.
De volgende dag ontving ik een vakantiekaartje uit de bergstreek van Kroatië. Met de tekst: mooi weer en geen nare dingen meegemaakt. Ik staarde lang naar het kaartje en dacht aan het verdriet en de angst bij het achtergebleven Belgische meisje.
Met die laatste foto van haar ouders in onwetendheid van mijn vooruitzicht. Ik voelde en wist meteen wat de boodschap was geweest van die levensechte droom. Ik zou contact met haar opnemen en helpen om het trauma te verzachten dat de rest van haar leven nooit van haar zijde zou wijken.
De lotsbestemming is niet te ontlopen, maar de voorzienigheid heeft wel een ingewikkelde weg gekozen om mensen bij elkaar te brengen.
live.nlGeplaatst in de categorie: rampen
rampen
2.531
Geef je reactie op deze inzending: