Verder van huis...
De laatste tijd ben ik beslist niet erg in m‘n hum; sterker nog: ik ben zelfs bij tijd en wijle een heuse mopperkont en boos op mezelf. Met een gevoel van: “zet de motor uit als je in een file terecht bent gekomen en wacht totdat deze zich heeft opgelost” zit ik als het ware al wekenlang te mokken. Wanneer de persoon aan de kop van die file er ook zo over denkt, dan zou die toestand nog wel eens lang kunnen duren.
Dat ergert en verontrust mij nu al een poosje, uitgerekend tijdens een periode waarin ik naar een geschikt onderwerp voor een bijdrage op zoek ben. Een onderwerp, dat niet al door anderen langs verschillende invalshoeken beschreven is of belicht. Mijn creatieve brein ligt stil en geen enkele waarneming geeft mij een impuls of wijst mij de weg.
“Alle wegen leiden naar Rome”. Als je deze weg kunt kiezen en daar bent aangekomen heb je weer een doel bereikt, al ligt dat ver van huis. Bevind ik me echter zoals nu, bij wijze van spreken, gevoelsmatig op de virtuele geografische coördinaten van de noordpool, dan ben je pas écht ver verwijderd van een te bereiken doel. Alle denkbeeldige richtingboorden wijzen, hoe men zich ook wendt of keert, altijd naar het zuiden en dat zonder vermelding van een bestemming.
Los van het feit, dat je er koud en geïsoleert zit, blijf je ook verstoken van elke vorm van inspiratie voor een nieuwe inzending. Nu geef ik grif toe, dat inspiratie, bezieling en passie niet mijn sterkste eigenschappen zijn of zijn geweest, maar in een bescheiden vorm was er tot nu toe altijd wel iets van dien aard aanwezig. Het vasthouden van de concentratie bij het lezen van een lijvig boek of het luisteren naar een lang betoog begint voor mij zo af en toe de vorm van een hindernis aan te nemen.
Ik aanvaard dit als een natuurlijk voorkomend tijdelijk verschijnsel en behorend bij het ouder worden. Het is alleen paradoxaal, dat ik mij tegelijkertijd ook met alle macht ertegen verzet en hardgrondig mopper. Zouden vele personen met een creatieve aanleg zoiets meemaken?
Zo lees ik dan vrijwel dagelijks op de site met genoegen en bijna likkebaardend de ene goede inzending na de andere. Daarbij wens ik soms voor mezelf, dat ik enkele eigenschappen voor het schrijven zou willen hebben, die ik bij anderen zo waardeer. Daarmee bedoel ik b.v. het soms niets ontziende lef om gevoelige onderwerpen te behandelen, de gave van de beknoptheid én woordspelingen van Fred, de onbevangen en onderhoudende, wijze schrijftrant van Foppe of de poëtische en gevoelige formuleringen van Iris - om er maar iets van enkelen te noemen. In werkelijkheid lees ik bijna iedere dag veel meer van een groot aantal auteurs op deze site, waarvan mij eveneens de schrijfstijl vaak aanspreekt of raakt.
Tot slot en voor alle duidelijkheid: deze uiting van onvrede of vermeende machteloosheid is géén elegie en ook geen zelfbeklag. Het is een vurig verlangen naar de terugkeer van het weer gemakkelijk kunnen schrijven van nog niet zo lang geleden. Vind ik binnenkort weer de weg naar Rome dan ben ik al weer ver genoeg. Blijf ik echter op die virtuele noordpool, dan ben ik verder van huis! In het slechtste en hopelijk alleen maar denkbeeldige scenario kan ik echter ook daar, passend gekleed én met een virtuele dikke sjaal om, blijven genieten van de inzendingen op nederlands.nl.
Tot een volgende keer.
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: emoties
Verstoken blijven va
1.514
Geef je reactie op deze inzending:
een heel leuk stukje
tsja ik zou zeggen houd op met de denken
de inspiratie komt wel weer terug
en inspiratie kost soms transpiratie ha ha
eerst maar op vakantie waar dan ook
het komt wel weer gunter
dit is toch ook al leuk en van jezelf
Lodewijk, mijn stimulans en mentor vanaf mijn eerste vertelling in 2005, geeft eveneens een voor mij waardevolle analyse, zij het enigszins met een kwinkslag. Natuurlijk kan men ook over een lucifer schrijven en zeker Tsjechov kon dat ongetwijfeld als de beste. Ik denk echter dat hij toen liever 10 keer werd gelezen dan 1000 x werd "bekeken". Het laatste is van geen enkele waarde, als men na enkele zinnen niet meer verder leest. - Jij weet, als eigenaar van het kleine paradijs (mijn vertelling: "In de winter gesloten") als geen ander, dat de mens niet zaait, ent of kweekt zonder in de voortgang van de ontwikkeling geïnteresseerd te zijn.
Nochtans: Spaciba tovaritsj!
Wat betreft het onderwerp: Ach, zei Tsjechov: ,,ik kan ook over een lucifer schrijven''
Wat betreft de voortgang. Misschien is Günter toch gevoelig voor de kijkcijfers. Een tip voor de lezers: ,,1000 x bekeken'' en hij gaat verder.
Met grote waardering, heb ik zojuist uw verhaal gelezen.
Wat leg je hierin veel van je zelf open.
Maar wij hopen dat dit niet uw laatste bijdrage is.
Wij hopen dat er nog vele verhalen van uw hand mogen verschijnen.
Zij zijn een genot om te lezen.
En daarom wens ik je veel inspiratie toe.