Weybridge, vaarwel!

(voor Edward Morgan Forster)

De hele ochtend schreef je aan een roman, terwijl buiten het echte leven voorbij ging, maar binnen vond je het behaaglijk, waar je moeder even stoorde voor het brengen van een kopje thee, met de twee biscuitjes op het gebloemde Wedgwood-schoteltje. De tergend langzame aai over je piekerende bol zette je aan tot nog meer verbeelding, maar bij de eerste slokken thee ontstond er een grimmige blik in de ogen, snel dronk je het op en naarmate de omgetoverde jaren verstreken, werd je je steeds meer bewust van die noodlottige symbiose.
Je dreef op de romans als op het wrakhout sinds je geboorte, waar je het zonder vader moest doen, een man die je had kunnen leren van mannen te houden. Van je hoofd maakte je een zwaar bewaakte schuilkelder vol nieuwe werelden met levensechte mensen, zodat de gevaarlijke buitenwereld moest denken dat je midden in het leven stond. En je moeder maar zielig doen over de dood van haar man, terwijl ze jou daarmee in de tang hield. Ze bleef maar doordrijven, ook toen je bijna barstte van ondragelijk verdriet en weerzinwekkende spanning. Weer die vervelende klop op de deur, weer die brave thee en die belachelijke koekjes, maar de lieve gebaren hielden je in toom, hoewel je in het geheim de meest ondeugende fantasieën koesterde, bijvoorbeeld over die blonde jongeman in de trein, hoe je stiekem een glimp van zijn strakke bips inhaleerde. Je kon niet meer, dit pijnlijke voyeurisme was erger dan je moeder.
Je kocht een bootticket naar Egypte, nee, niet zomaar Egypte, daar was je te slim voor. Je moeder geloofde je smoes over crisis en inspiratie, ze zwaaide je uit, bezorgd als altijd en tijdelijk gekluisterd aan een leeg huis, zonder de opvullende rituelen voor haar zoon, haar dode man. Het hart klopte als een bezetene, ze verdween uit het zicht en toen de charmante ober vroeg of je een kopje thee wenste, weigerde je resoluut en je vroeg om een borrel, een stevige borrel. Je zat op de chique voorplecht van het schip en je voorvoelde dat je voor Afrika geen week masker hoefde te dragen, maar bovenal voor jezelf niet. Zelfs de knip-oog van de ober had iets van een vaderlijke goedkeuring en met de borrel deed je lekker langzaam.

Weybridge vaarwel F Forster Edward Morg borrel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.2 met 4 stemmen 1.470