What was I thinking....
Het kon twee kanten op vandaag. Of ik zou de dag van mijn leven hebben of ik zou zwaar depressief op mijn slaapkamer doorbrengen. Het feit dat ik nu zit te typen, is geen goed teken. What was I thinking!
Ik was boven wat aan het opruimen en zag mijn trouwjurk hangen. Wat is het toch een prachtige jurk en wat stond ie geweldig goed toen. Zal ik het nog eens proberen? What the fuck, we doen het gewoon. Zo veel ben ik toch niet aangekomen?
Blijkbaar was ik even vergeten dat ik een ultrastrakke trouwjurk droeg 8 jaar geleden. 8 jaar geleden ja. Het tijdperk van een jonge twintiger. Het tijdperk dat ik nog ongegeneerd twee zakken chips leeg kon eten, zonder ook maar 1 gram aan te komen. Het tijdperk dat ik kon gaan sporten wanneer ik wilde. En vooral het tijdperk zonder de ultieme dikmaker….kinderen!
Ik was nog maar koud met twee benen in de jurk of het zweet brak me al uit. Met geen mogelijkheid kreeg ik het ding over mijn heupen. Ik kreeg echter een tweede kans, want ik had de rits niet ver genoeg open gedaan. Tuurlijk, dacht ik met een opgeluchte en arrogante glimlach. Peanuts!
Ik heb een jurk met de rits aan de zijkant. Makkelijk zelf te doen dus. Hier had ik geen hulp bij nodig. Hij sloot nog prachtig aan op kont, heupen en buik. Ik begon al langzaam een mooie glimlach op mijn gezicht te toveren. Helaas werd deze snel weer omgetoverd in een grimas met mijn tong half uit mijn mond. De rits stokte. En ik probeerde met man en macht hem verder omhoog te krijgen. Hij zal toch niet kapot zijn?
Ik meende me te herinneren dat ik op mijn trouwdag ook niet zelf de rits had dicht gekregen.
Of dit ter plekke een verzinsel van mijn teleurgestelde brein was of dat het werkelijk gebeurd is, weet ik niet meer.
Ik riep mijn dochter erbij. Ze keek me met indringende ogen en een frons op haar voorhoofd aan, maar zei wijselijk niks. Ik vroeg haar of ze me kon helpen de rits dicht te krijgen. Het ging nog om een stukje van 10 cm, op de hoogte van mijn borstpartij. Ze probeerde een keer, en nog een keer en zei toen: “Mama, je ziet toch zelf wel dat dat niet gaat.”
Ik probeerde nog de bovenste twee delen tegen elkaar te houden, zodat het ritsen makkelijker zou gaan en gebaarde haar het nog eens te proberen. Maar met een gapend gat van zeker 4 cm ertussen, was dat een onmogelijke opgave. Amber schudde met haar hoofd en haalde vervolgens haar schouders op. “Tja mama, jammer. Mag ik nu weer gaan spelen?”
Ik knikte ja en heb nog zeker 10 minuten voor de spiegel gestaan. Mijn borsten in allerlei verschillende posities gemanoeuvreerd om ze er toch maar in te laten passen.
Tevergeefs. Mijn ooit zulke mooie stevige appeltjes zijn veranderd in monsterlijke meloenen. Wat een drama!
Met pijn in mijn hart heb ik mijn jurk terug in de kast gehangen. Ik haal hem er vast niet meer uit. Niet voordat ik een borstverkleining heb gehad. En aangezien ik er dat thuis wel nooit door zal krijgen, zal de jurk wegkwijnen in de kast.
En ik dus in de slaapkamer…..voor vandaag dan toch.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: vrouwen
lichaam
338
Geef je reactie op deze inzending: