Deftige durfal

(voor Jean-Paul Franssens)

De in Bacchus-achtige overdaad zwelgende Neptunus moet zich behoorlijk vergist hebben in zijn dromerige territorium, vol wulpse schoonheden, goddelijk-strak in het vlees, dartelend in het immense vertroetelbassin, tuurde hij als een halfgare wijsgeer met een versleten, doordringende ziel-tot-ziel-blik langs de volgestouwde boekenkasten in hartje Rosse Buurt, Shakespeare verpulverde Cats en Yeats flirtte met een verbruinde ezelsoor van Plath, Vondel steunde met zijn logge lijf tegen de verwijfde dronkemansogen van Proust, Reve en Hermans waren nog nooit zo close geweest, ene mevrouw Nin verstopte zich tussen Whitman en Camus, Gogol verdrukte Mulisch, een lichtworp, een drakenvuur uit zijn verknepen apothekersoogjes, om werkelijk de slappe lach van te krijgen, om geveinst in uit te huilen. Ogen bedriegen. Zijn geleerde doctorsbril leek een plastic attribuut uit een tanende pretwinkel, de schalkse karperogen als dwaze knikkers erboven pasten perfect bij zijn peperdure narrenkostuum.

Ik zie hem nog als een doorgewinterd variété-artiest wild schreeuwend vanaf de eschatologische barricaden in een schemerig Deventer, verblind door het superverleidelijke, vrouwelijke schoon, luidruchtig dalend in hun hunkerende klemmen. Ik zag (ja, daar heb je de felbegeerde ziener!) een slechtgevoede, Groningse kleiboer op zijn knetterende tractor, verroest ijzer, schrale kleuren, een dubieus embleem van een erotische zeemeermin met onweerstaanbare hangtieten, een verrotte kar met modderige suikerbieten erachter, twee versufte jachthonden op de gammele zijzittingen. De hartverscheurende strijd tegen zijn wringende gespletenheid duurde ongenadig voort, zijn schizofrene brein stond desalniettemin al jaren op knappen, de zwartharige dracula-vrouwen verzamelden zich reeds, tuk op ludiek voedsel. Een kakofonie van wanhopig wolvengejank vloeide in woeste zeegolven over zijn superieure heremietenkop. De kreupele durfal vol hilarische hoogstandjes, zichzelf mensonterend overschreeuwend, bleef de vraatzuchtige meute behagen. Ga onherroepelijk van zijn zwaarverdiende land af, want hij richt zijn lange loop op alles wat beweegt (is vervroegd seniel), zijn misleidende wirwartaal bevat schrijnende hagel en downmakende kruitdampen met waanbeelden van tedere prinsessen. Hij bedient zich met grote, ruïnerende gebaren, net zoals een zaterdagse marktkoopman, al weken tergend geil op zijn schaarsgeklede overbuurvrouw, in feite instortend als de hele godgeklaagde economie, infantiel weeklagend, met een stevige borrel (Raki raakt!) achter zijn glinsterende pantertanden, te weinig aanbeden door goddelijke mensen.
Ik mis waarschijnlijk zijn heilsboodschap, zijn parmante romeinenkop verdwijnt in het schimmige, heldenloze grijs.

Deftige durfal Frans Franssens Jean-Paul

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 131