De Wedstrijd

De elftallen stelden zich op. De rechtsbuiten stond net als zijn ploegmaats wat zenuwachtig te trappelen. Hij bibberde van de kou. Allen keken naar de scheidsrechter die de fluit al in de mond had. Het handjevol toeschouwers stond samengeklonterd achter de dug-out.

Deze wedstrijd was heel belangrijk. De winter had lang geduurd, tot ver in maart. De terreinmeester had vorige week het veld vrijgegeven, na al die weken van vorst en sneeuw. Afgelopen weken had de rechtsbuiten gehunkerd naar het geluid van de bal die na zijn striemende schot tegen het net sloeg. De winterstop was eindelijk voorbij.

Hoe zou het met de kieviten gaan?, vroeg de rechtsbuiten zich af. Hij was al een keer de weilanden in geweest voor zijn andere grote passie. Elk voorjaar zocht hij naar nesten van weidevogels zoals kievit en grutto. Niet om de eieren uit te halen maar om ze te markeren zodat de boer bij het maaien met zijn trekker eromheen zou rijden.

Nee, nu moet ik denken aan de wedstrijd. Zo sprak hij tot zichzelf, zich concentrerend op het voetbal. Toch dwaalden zijn gedachten af naar de kievit die hij de week daarvoor had zien baltsen boven het weiland naast het voetbalveld. Het vooruitzicht van de ontdekking van de eerste gespikkelde eieren maakte hem blij.

Na het schrille fluitsignaal van de scheidsrechter trapte de spits af. De rechtsbuiten kreeg al snel de bal in de voeten gespeeld. Het verbaasde hem dat hij onmiddellijk weer bij de voetballes was. Hij ontweek de linksback van de tegenstander en legde de bal keurig terug op de opkomende spelbepaler. Ziezo, dacht de rechtsbuiten, het eerste duel gewonnen en geen fout gemaakt. Even daarna kwam er een lange dieptepass van de linkshalf van zijn team op zijn kant. De rechtsbuiten sprintte en was net eerder bij de bal dan zijn tegenstander. Hij slaagde erin de stuiterende bal net binnen de lijn te houden. Met een vloeiende beweging raakte hij de bal en gleed langs de aanstormende linksback van de tegenstander. De rechtsbuiten had een vrij veld voor zich en wilde zwenken naar het doel toen de linksback hem haakte. Hij gleed over het gras en kwam buiten de zijlijn tot stilstand, een diep spoor in de grasmat achterlatend.
Zijn medespelers schreeuwden naar de scheidsrechter om een rode kaart.
De rechtsbuiten wreef zijn enkel en wilde opstaan. Toen zag hij tien meter van zich vandaan de mannetjeskievit, kuif rechtop, onrustig heen en weer dribbelend.

De spelbepaler, die ook aanvoerder was, wist niet wat hij zag. Wat was er met hun rechtsbuiten aan de hand? Na die smerige overtreding van de linksback van de tegenstander was hun anders zo stabiele en nuttige rechtsbuiten totaal de kluts kwijt. Eerst had hij de grensrechter hardnekkig aan zijn mouw getrokken. Dit incident had hem al een waarschuwing opgeleverd. Even daarna had hij zijn tegenstander geblokkeerd toen deze de bal wilde ingooien. En wat was er nu weer? De spelbepaler zag tot zijn ontzetting dat de rechtsbuiten het aan de stok had met een van zijn eigen ploeggenoten. De rechtsbuiten wilde niet dat een vrije trap door de rechtshalf werd genomen vlakbij de zijlijn. Het dreigde een handgemeen te worden omdat de rechtsbuiten de bal tien meter terug wilde leggen. Als aanvoerder zou de spelbepaler moeten ingrijpen. Vertwijfeld keek hij naar zijn coach die voor zijn dug-out allerlei gebaren stond te maken.

Maar het was te laat. De rechtshalf had de rechtsbuiten een klap gegeven en die trok nu de rechtshalf met bal en al achteruit. De scheidsrechter snelde naar de twee ruziënde medespelers en trok rood. Een rode kaart voor allebei.

Toen de rechtsbuiten vlak na de overtreding van de linksback op de grond lag, had hij het gezien. Na zijn verbazing dat de kievitman zo vlak bij hem stond, focusten zijn ogen op het gras voor zich. Ieder ander zou er door de schutkleur van de gespikkelde schalen overheen kijken maar zijn geoefend oog zag het. Een nest met drie groenige eieren in een kuiltje tussen het korte gras. De kievitvrouw zou vast al broeden. Er was geen tijd te verliezen. Oké, de wedstrijd was erg belangrijk, maar dit was nog belangrijker. Hij wist dat de eitjes van de kievit niet langer dan dertig minuten onbebroed zouden kunnen blijven. Daarna zouden de jongen in de eieren sterven.

Het gedoe rond het nest duurde nu al tien minuten, dus moest de rechtsbuiten snel handelen. Hij ademde diep in en sloot zich vijf seconden af van de scheidsrechter, de grensrechter en de spelers die allemaal op hem inpraatten. Toen trok hij zijn shirt uit en hief zijn armen in de lucht om de mensen om zich heen tot stilte te manen. In zijn blote bast bij drie graden Celsius stond hij daar als een bezweet standbeeld. De spelers deinsden terug en keken hem met open mond aan. Ook voetballers zijn bang voor gekken. Het was stil nu, dus was het nu of nooit. Hij vroeg zo luid mogelijk aan zijn omstanders of ze jonge vogels kapot wilden trappen. Daarna wees hij ze op het nest langs de zijlijn.

‘Waar zie jij vogeltjes, ik zie alleen maar paaseieren’, zei de doelman van de tegenpartij. De ogen van de rechtsbuiten schoten onzeker heen en weer, maar de doelman vond geen bijval.
'De moederkievit moet snel weer op de eieren broeden', zei de rechtsbuiten.
Ergens boven de hoofden van de voetballers streed de god van de sport tegen de god van de natuur.

Na een kort beraad tussen scheidsrechter, terreinmeester en coaches werd besloten de wedstrijd op een ander terrein over te spelen. De rode kaarten werden ingetrokken. Het veld van de kievit werd voorlopig onbespeelbaar verklaard.
Beide teams, de toeschouwers en de arbiters gingen bij de verst verwijderde cornervlag staan en wachtten. Na twaalf eeuwige minuten kwam het kievitvrouwtje traag aangevlogen. Na lang gedrentel ging ze eindelijk op de eieren zitten. Het gejuich dat losbarstte was zelfs te horen aan de andere kant van het dorp.

Voetbalwedstrijd Wei Weidevogels kievit

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 6 stemmen 280