Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Gat in de markt?

Het was een stralende dag en bovendien een dinsdag, dus marktdag!
"Tom, we gaan zo naar de markt". "Markt" herhaalt Tom van anderhalf blij. Hij is zichtbaar in zijn nopjes.

Nog even mijn spullen bij elkaar zoeken. De luiertas is gevuld, de buggy staat paraat, sleutels, waar heb ik die? Natuurlijk weer eens kwijt..
Tom zit druk in zijn spel dus ik struin het huis af op zoek naar mijn sleutels.
Hebbes! Zaten nog in de voordeur. Echt iets voor mij, maar goed we kunnen vertrekken.

Ik loop weer naar binnen en tot mijn grote schrik zie ik Tom uitglijden over een showtas.
Verschrikkelijk, zo hard als mijn kleine mannetje belandt op de - weliswaar afgeronde - punt van de salontafel! Met een zwaai van mijn arm grijp ik Tom - die inmiddels in alarmfase 3 beland is, zeer zeker qua volume - en sprint naar de wastafel zet de kraan open en gooi een washandje onder het koud stromend water.
Na vele troostkusjes, wiegen op schoot en even zoveel verkoelende washandjes, komt hij langzaam tot bedaren. De blauwe plek die op komt zetten, ziet er vreselijk uit en is ter grote van een ei... Geluk bij een ongeluk is de punt niet in zijn oog maar net daaronder terecht gekomen. God, denk ik nog het lijkt wel of hij mishandeld is!
Dat heel mijn omgeving daar zo over dacht, daar zou ik snel genoeg achter komen...

Een uur later dan gepland gaan we op pad.
De ellende begint bij de liftdeur. De buurvrouw die daar staat – niet bepaald mijn favoriete - buigt zich over Tom en haar ogen worden zo groot als schoteltjes. Ze richt zich op en kijkt me met haar pinnige oogjes verwijtende aan. "Dat is een flinke blauwe plek" bijt ze me toe. Een onderzoekende blik volgt, ik krijg het er benauwd van.

"Tja", zeg ik. "Hij is uitgegleden over een plastic mapje (er van uitgaande dat ze het woord showtas niet kent) en op de punt van de salontafel terecht gekomen" waarna ik weer een nat washandje op zijn blauwe plek drapeer. Tom grist het washandje van zijn koon en begint er tevreden op te sabbelen.
"Goh" zegt de buurvrouw en haar blik spreekt nog steeds boekdelen.
Tja, diepe zucht.
Verdorie! Waar blijft die lift nou?!

Zodra we buiten komen sprint ik naar de markt. Het is gezellig druk. Ik houd van de sfeer het is de plek waar ik collega-moeders tegen kom en een praatje maak over het weer met mensen die ik totaal niet ken.
Tom neemt dankbaar het banaantje van de groenteboer aan. Verbeeld ik het me nu of kijkt hij ook al zo lelijk naar mij...

Na een x-aantal ‘gohhh's en áhhh’s’ van collega-moeders en even zoveel verwijtende blikken van mensen waar ik normaal een mooi-weer-praatje mee zou maken breekt het zweet me uit.
Gek genoeg loop ik inmiddels rond met een behoorlijk schuldgevoel terwijl ik niets heb gedaan!
De lol is er af en het huilen staat mij nader dan het lachen…

Om Tom en mij weer in een betere stemming te krijgen, loop ik zigzaggend met de buggy richting huis, nog net niet de lantaarnpaal rakend - dit express natuurlijk - omdat ik weet dat Tom het uit zal schateren van de lach.
Gelukkig, bijna thuis, nog even naar de Spar om de hoek voor een pak luiers. Zo'n klein zaakje waar ik vaste klant ben en we elkaar bij de naam noemen. Die zullen vast begrijpen dat het een ongelukje was. Ja toch?

En dan volgt de genadeklap….
Ik ben nog niet goed en wel binnen of een van de meiden die daar werkt zegt: "Zohowwww, is Tom een beetje lastig geweest vanmorgen? Je hebt hem flink toegetakeld zeg! "Foei, Els toch!!"

De druppel, dit is echt de druppel! Mijn emmer is vol en de maat ook!
Het laatste beetje zelfbeheersing verliezend barst ik in tranen uit, zo boos en verdrietig als ik mij voel ... Tom zingt vrolijk een deuntje mee. Mochten we al behoorlijk de aandacht hebben getrokken dan krijgen we die nu voor de volle 100 %. Alle ogen zijn op ons gericht en helemaal over mijn theewater schreeuw ik: "ik heb het niet gedaan, het was de salontafel"!

Katinka het winkelmeisje trekt wit weg, kijkt me aan en zegt "sorry hoor, het was maar een grapje" en loopt naar de kassa.

Weer thuis gekomen plof ik uitgeput op de bank. Met Tom op schoot kom ik weer een beetje tot mijzelf en bedenk dat er vast meer moeders zijn die zoiets overkomt.
Zou een T-shirt voor je kind met de tekst: ’Echt waar! Het was een ongelukje!’, niet geweldig goed van pas komen? Je zou het standaard mee kunnen nemen in de luiertas. Wellicht een uitkomst voor al die moeders die zo’n leuke, maar o, zo’n watervlugge wildebras in huis hebben. Lijkt me een gat in de markt!
Wat vindt U...

Schrijver: Els van Gaalen, 19 juni 2009


Geplaatst in de categorie: kinderen

4.7 met 10 stemmen 642



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Elvira Taelman
Datum:
20 juni 2009
Email:
etaelmanzeelandnet.nl

Ik heb ontzettend genoten van je verhaal 'Gat in de markt'. Dit geldt ook voor 'Roze wolk' Ze zijn vlot geschreven. Ik vind het erg leuk dat er zoveel humor in zit. Ik hoop spoedig weer iets van je te lezen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)