Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Afgesloten oase

(voor Anne Feddema)

Grutte Pier zwaaide als een razende met zijn zwaard door de grauwe luchten, vechtersbaas Anne hanteert zijn kolderieke megafoon op dezelfde wijze, dezelfde Friese aanvalskracht giert door zijn wijdse aderen, rioolbuizen waar de berenburg als zeewater doorheen stroomt. Overstelpt door miljoenen indrukken kneedt hij de taaie woorden net zo lang tot ze rijp zijn om uit te spuwen, draakachtig in grootse, theatrale gebaren als een volleerd dramaturg. Zijn slangetong is een supersonische speedboot, die hoog boven de golven springt. Hij blaast rotsen met zijn adem omver (het resultaat van zijn slordige kuchjes zie je aan de Pisa-toren van het hoge noorden, de Oldenhove), als vanzelf glijden de strakke splitrokken van de mooiste heupen bij de eerste klankstoten van zijn majesteitelijke lofrede, jonge, blote vrouwen vechten met elkaar om slechts als eerste de dichtende Don Juan aan te raken.
'Dat wiebelt allemaal lekker op en neer!', denkt Anne. Ergens krimpt zijn houding, alsof hij nog steeds op een omgekeerde zeepkist voor wat norse, prikkelarme dorpelingen (in hun neus pulkend van de ingeblikte verveling, dampend van de spleen) staat te oreren. De imposante boegbeeldborsten van een bevallige, zilveren zeemeermin leveren meer gevoel van koesterende warmte. De droeve hoofdstroom in zijn vulkanische hart vindt talloze zijrivieren in zijn karperachtige open- en dichtgaande nooduitgang. Happend naar adem, nee, raar genoeg happend naar nog meer woorden om van binnen en van buiten een grote woordenmagneet te zijn, gevuld en omhuld door wolwarme klanken. Zo propvol gestouwd spat hij uiteen als een met confetti en zevenklappers gevulde heteluchtballon. Zijn muzikale klanken raken de harten aan, de moderne paria's, maar voorbij zijn mooie woorden (dichters zijn ook maar mensen van vlees en bloed) rest het hongerige volk niets anders dan op de nagels te bijten bij de geweldige aanblik van wederom een betoverende hersenschim, ofwel, geen oase, nee, geen oase, maar altijd verdomme weer een hartverpulverende fata morgana.
Bittere zoetheid.

Schrijver: Joanan Rutgers, 21 juli 2009


Geplaatst in de categorie: literatuur

3.0 met 1 stemmen 122



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)