"Mevrouw, u vergeet uw pasje!"
Het moest er maar weer eens van komen. Dus hier sta ik dan voor de, o zo hoge drempel van het fitnesscentrum. Een van mijn voeten twijfelt en staat nog een beetje gedraaid, klaar om zich uit de voeten te maken desnoods in zijn eentje, bereid meteen gehoor te geven aan mijn intuïtieve gevoel, meteen rechtsomkeer te maken. Koppig blijft hij staan alsof hij wil zeggen: ‘dit is niks voor jou!’ Na nog een kort moment van twijfel zet hij zich gelaten naast de ander.
Enigszins beschroomd – het is al weer een tijd geleden sinds mijn laatste bezoek - begeef ik mij naar de ontvangstbalie, wurm mijn pasje uit mijn portemonnee en geef het aan de eigenaar. Hij kijkt naar mijn foto, dan weer naar mij, met een gefronst voorhoofd weer naar de foto en dan eindelijk volgt een blik van herkenning.
Toegegeven: mijn haar is een stuk langer nu, ik ben een paar kilo aangekomen en draag inmiddels een bril.
“Leuk, dat je er weer bent. Zal ik zo even meelopen om wat apparaten met je door te nemen?”
Ik schrik me rot! Als hij mij ergens geen plezier mee doet, dan is het wel een instructierondje van A naar B, etc. over welk toestel waarvoor dient, afhankelijk van leeftijd, gewicht en conditie. In het ergste geval mag ik een oefening terstond uitvoeren, waarbij de bewuste spiergroep hevig gaat trillen, verontwaardigd over zoveel aangedaan geweld!
Daar zijn we dan dus precies beland bij het struikelblok: ADHD.
Ik kan mijn aandacht er niet goed bij houden, al doe ik nog zo mijn best: bij het tweede apparaat weet ik al niet meer hoe het eerste werkt, welk apparaat bedoeld is voor welke spiergroep en wat ik zou moeten invoeren op het display voor een geschikte trainingsoefening. Daar wil en kan ik (nog) niet voor uit komen. Niet zo gek dus dat het zweet me vervolgens spontaan uitbreekt, zonder ook maar één minuutje gefitnessed te hebben…
“Nee, dank je, ik ga liever mijn eigen gang” en zonder zijn reactie af te wachten, loop ik haastig richting kleedkamer.
Onderweg daar naar toe, kom ik de eerste rij zwetende enthousiastelingen tegen, fanatiek trappend op de hometrainers. De aandrang om eens hard door deze ‘zweetfabriek’ te brullen “een goede middag allemaal, lukt het een beetje?” weet ik te nauwer nood te onderdrukken. Respect is wel op z’n plaats in dit geval: hier staat immers een bijzonder slag mensen, zeer gemotiveerd, met een strak lichaam en dito schema, beiden worden heel serieus afgewerkt.
Eenmaal op de lopende band zet ik mijn beste beentje voor. Fitness is een individuele sport, dus ik vermijd ieder contact met de geconcentreerde sporters om mij heen. Er rest mij niets anders dan mijn blik naar boven te richten op de tv die daar hangt. Het kanaal is MTV, een voor mij nietszeggende zender en dat effect wordt nog versterkt, daar het geluid uit staat.
Met een schuin oog kijk ik naar een kerel die al minsten 15 minuten hard, zeer hard, mag ik wel zeggen, over de band holt. Prachtig om te zien; wat zou ik het hem graag nadoen!
Helaas zal dat niet gaan, daar ik niet op de band kan lopen zonder me tenminste met één hand aan de stang vast te houden. Dit komt door mijn al sinds jaar en dag enigszins zweverig, waggelende manier van lopen.
Na twintig minuten hou ik het voor gezien, zet de band uit en stap er af. Nou ja stap, ik struikel haast over mijn eigen benen, ben vergeten de band rustig af te laten lopen, waardoor mijn lichaam te abrupt tot stilstand is gekomen.
Even wat drinken maar, ik ben duizelig en mijn hoofd ziet er vast uit als een knalrode biet!
Op naar de hometrainer! Dat kan geen problemen opleveren, ik ben niet in het bezit van een auto en dus gewend om te fietsen. Ik staar aandachtig naar de instructies en met het invoeren van mijn leeftijd en gewicht, en iets van cardio - lijkt me wel goed, training voor het hart - begin ik vol goede moed aan mijn fietstocht.
Als ik net lekker in het ritme kom, begint de hometrainer irritant te piepen. Wat nu weer! Heb ik dat? Negeren, gewoon negeren, dan houdt het vanzelf op…
Niet dus. Een enkeling kijkt verstoord mijn kant op, zoveel aandacht heb ik nog nooit gekregen hier, echter niemand vertelt mij wat te doen. Beteuterd kijk ik naar de display. Het geeft aan dat er geen hartslag is. Huh? Hartslag genoeg hier, zeker weten!
Ik druk nog maar eens op de display, maar het haalt niets uit. Piep-piep-piep.
Verdorie, hou toch op, ik krijgt net de slag te pakken! Piep-piep.
Ik staak het fietsonderdeel, stap zo nonchalant mogelijk af alsof het een routinekwestie betreft.
Mijn laatste poging is de roeimachine.
Jammer dat de bandjes voor mijn voeten te groot zijn, of – logischer - mijn voeten zijn te smal voor de bandjes. Rechts van mij zit een kerel die met gelijkmatige tred al een aardig eindje op weg is.
Het programma kan pas ingesteld nadat je gestart bent met roeien. Erg handig vind ik dat niet, maar goed, ik tik lukraak wat in.
Naar voren naar achteren, naar voren naar achteren, lekker ritme zo, gaat helemaal goed! Het programma dat ik uitgezocht heb is echter veel te zwaar voor mij. Ik wil me echter niet laten kennen en steeds fanatieker schuif ik naar voor, naar achter, naar voor…
Pang! Er knapt iets in mijn rug en daarmee ook in mijn hoofd…
Genoeg zo!!
Ik pak mijn spullen, spoed me naar de uitgang en negeer de snerpende pijn in mijn rug.
Met één voet over de drempel, roept de eigenaar mij na: “Mevrouw, u vergeet uw pasje!”
Ik kijk eens naar mijn voet en denk: 'Je had gelijk, dit is niks voor mij.'
Bij de laatste stap over deze drempel roep ik hem na: “Bedankt, je mag hem houden!”
telfort.nlGeplaatst in de categorie: humor
fitness
290
Geef je reactie op deze inzending: