Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Zeeleeuw

(voor Wim Hazeu, uitgever/schrijver)

Allemaal letters dwarrelen met brandende staarten door zijn enorme, maar milde chow-chow-hoofd (met mijnwerkerslampje) als manna voor de hongerende ziel. Hij is de stoere stuurman, die blijft varen in de hevigste stormen. Zijn Russische motor knettert moedig en soepel voort, met een ouderwets sjekkie in de zijkant van zijn afgewogen tovermond. Zijn geslepen jachtluipaardogen turen naar alle horizonnen, de geheimen van de vier windrichtingen liggen stevig in hem verankerd. Geenszins makkelijk door te prikken volvoert hij zijn kosmopolitische kruisridderschap, geregeld uitpuffend in de bossen van Baarn, waar de mooiste vrouwen hem groeten zoals men vroeger goedhartige vorsten groette. Zijn extreme vechtlust deelt hij met de tragische mannen die hij bewondert en tot in het krankzinnige uitpluist.
In zijn baanbrekende verschijning van de bezeten vakman doet hij alle huizen van Holland op hun fundamenten trillen. Zijn stem heeft de klank van aartsvaders en wijze aboriginals in onaantastbare trance. In zijn elegante nijlpaardenbuik koestert en voedt hij de artistieke haaien. Als een wildeman met dominante knotsen baant hij zich een glorieuze weg door het literaire oerwoud.
Indien er wandelende vulkanen bestaan, dan is hij het, als een noeste arbeider draaiend aan het eikehouten wiel van zijn liederlijke, maar sterk beheerste draaiorgel. Als een zwerm gierzwaluwen vliegt hij rondom zijn dichtgemetselde boekentoren. Aangrijpend zijn de woeste, afschrikwekkende donderwolken boven zijn typisch nonstop peinzende bolwerk, meesterlijk in de ongeschreven wetten en het na lange veldtochten, als een geduldige bidvogel, oprakelen van geniaal ondergedoken wetenswaardigheden, zoals half vergane briefjes achter roestige schuifpanelen in leegstaande kotten een dag voor de sloophamers.

Ik maak me ernstige zorgen over zijn sokkenvoorraad, want die moet vermoedelijk herhaaldelijk aangevuld, gezien zijn bewegelijke landlopersmentaliteit, in welk land dan ook. Toen ik hem vertelde dat niet hij, maar ik de reïncarnatie ben van onze uitgevaarde vriend Slauerhoff, knielde hij in aanbidding voor mij neer, maar dat vond ik weer teveel van het goede, ik bedoel, het martelende waterrad van de zoute waanzin, waar men overigens niet omkomt van de dorst, noch van het slijk en zeker niet van een lauwhartige, couveuse-achtige weelde.
Daarbij komt, aan de rand van Vlissingen staat bovendien een prachtig standbeeld van Wim de Ruyter! Eerdaags koppelen wij een printer (men maakt rare bokkesprongen om de Strindberg-gekte de baas te blijven) aan de hysterische uitlopers van zijn historische hersenen.

Schrijver: Joanan Rutgers, 25 juli 2009


Geplaatst in de categorie: idool

4.0 met 1 stemmen 137



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)