Te Jebaloega

(voor Marina Tsvetajeva)

Ik ben van hoek naar hoek gelopen, ik heb iedere meter afgetast, ik heb zelfs geproefd van de modder, uren heb ik daar gestaan in een cirkel van witte kaarsen, verliefd op een vaal portret, dat ik bij me draag sinds mijn eigen eenzaamheid mij wurgde.
Bitter waren de nachten dat ik droomde van haar stem, die danste op mijn huid als een sneeuwkoningin uit een groot ballet. Ik verdween onder haar draaiende rok als een ballon in de ruimte.
Talloze figuren dichtten continu de deksels tussen haar oren, wat dreigde was overmacht.
In de greep van mooie woorden kon haar leven niet anders dan droeviger worden, er lag verdriet in iedere klank en iedere klank maakte dat haar ziel verkilde, waar mannen nooit een blijvende warmte, nooit een redding waren, was de droom die haar al schrijvend op de been hield nooit te oud om voor te sterven. Die droom van haar heb ik op aarde niet weergevonden, ik begroef mijn tranen in die Russische kerkhofdrek en door de lens van haar gedichten bemin ik haar ontklede hemel.

Tussen ons bestaat geen breuk. Lichaam van God, leer mij extase en verleer het niet. Dappere vrouw, ik zocht naar de ochtend van Geest in Geest in Geest te Jebaloega. Kom nu maar en dans met mij, zoals de vogels rond de graven, de smaak van deze Wijn wil ik met je delen.

Te Jebaloega Tsvetaj Tsvetajeva Marina

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.3 met 3 stemmen 257